De Deense Jasper Høiby mag met een gerust hart de beste bassist uit de hedendaagse jazz genoemd mag worden. Met zijn geweldig dynamische dan weer prachtig dragende spel weet hij steeds optimaal te ontroeren. Dat doet hij niet alleen met het fenomenale Phronesis maar zeker ook als gastspeler bij anderen. Op het eerste album onder zijn eigen naam laat hij wederom zijn fascinerende spel en zijn indrukwekkende componeertalenten horen. Met Fellow Creatures tilt Høiby de jazz weer naar een indrukwekkend nieuw niveau.

Zelf noemt hij de eerste drie Phronesis albums (Organic Warfare (2007, Loop Records), Green Delay (2009, Loop Records) en Alive (2010, Edition Records) al zijn eigen albums. Hij schreef voor die albums alle composities en koos Anton Eger als drummer en Ivo Neame als pianist om mee samen te spelen. Pas bij hun vierde album Walking Dark (2012) kwam de echte samenwerking tot stand waarbij een prachtige 33 1/3 verdeling in alles tot stand kwam.

Reeds tijdens zijn studie op de Londense Royal Academy of Music en al helemaal daarna werd Høiby een veelgevraagd bassist die door vele muzikanten werd gevraagd om mee samen te spelen. De gehele nieuwe en zo invloedrijke Britse jazzscene maar zeker ook de internationale jazzgarde adoreerde Høiby vanaf het allereerste moment. Hij speelde op vele albums mee, zowel met de nieuwe jazzgarde als met de kopstukken uit de oudere jazzgolf. Het maakte zijn spel steeds rijker, dynamischer en dieper. Hij bespeelt zijn contrabas met zoveel souplesse dan weer stuwende kracht dat je er steeds optimaal door geraakt wordt. Daarnaast weet hij de klasse en energie van de immer geweldige muzikanten om hem heen steeds optimaal te gebruiken om zelf steeds weer opzien te baren. Høiby is een bassist die steeds met zijn eigen spel, ondanks dat hij anderen laat schitteren, toch prominent in focus blijft. De klasse van een groots muzikant.

Voor Fellow Creatures zocht Høiby de samenwerking met een groep geweldige muzikanten. De Britse band waarin Laura Jurd (trumpet), Mark Lockheart (sax), Will Barry (piano) en Corrie Dick (drums) plaats hebben blijkt een uitstekende keus. Juist de blazerssectie geeft Høiby een prima mogelijkheid om op een geheel andere manier te componeren dan we van hem gewend zijn. Hij heeft dat met verve gedaan. De blazerspartijen klinken in de handen van Judd en Lockheart lekker stuwend en krachtig dan weer prachtig melodieus, immer emotievol en geweldig uitgebalanceerd. Barry en Dick zijn al net zulke geweldige muzikanten die in dienst van een compositie kunnen spelen maar in de ruimte die ze krijgen gloedvol soleren.

Høiby gedijt perfect in de prachtige muzikale omgeving die de muzikanten om hem heen creëren. Zijn spel is prachtig vloeiend, krachtig, harmonieus en immer innemend en uitdagend. Hij leidt de uitstekende composities naar de juiste vorm en duwt de muzikanten op om steeds op de juiste momenten even gas te geven of juist in te houden. Luister alleen al naar adembenemende composities als albumopener Folk Song, het titelnummer, Song for the Bees (alleen die basloop al!!!), Little Song for Mankind, Tangible, Suddenly Everyone of de overrompelende albumafsluiter Plastic Island en je weet dat je met Fellow Creatures een van de beste jazzalbums van dit jaar te pakken hebt. Grote klasse!