Met zijn vorige album Southeastern liet Jason Isbell een onuitwisbare indruk achter. Dit was een singer-songwriter op de toppen van zijn kunnen. En zowaar… met Something More Than Free heeft Isbell wederom een meesterstuk afgeleverd.

Dat hij een ware kunstenaar met melodieën en teksten is maken zijn tot nu toe verschenen albums wel heel duidelijk. De manier waarop hij zijn teksten zingt en de instrumentatie in arrangementen vorm geeft, bewijzen zijn grote klasse. Op Southeastern kwam zijn songschrijverstalent tot grote bloei en wist hij met zijn gave melodieën, rake teksten en prachtstem steeds diep in het hart te raken.

Met zijn vijfde album Something More Than Free flikt hij dat weer. Het album heeft, net als zijn voorganger, een mooie diversiteit in songmateriaal en vanaf albumopener If It Takes A Lifetime en het prachtige, daarop aansluitende, 24 Frames, een song die gelijk niet meer uit je hoofd te rammen is, weet je dat hij ook met dit album een grootse vorm qua songschrijven heeft bereikt. Hoe mooi zijn ook Flagship, met achtergrondvocalen van Isbells vrouw Amanda Shrives (die meer songs op het album van achtergrondzang en viool voorziet) en How To Forget, die daarop volgen.

De allermooiste songs zitten, zoals ook bij Southeastern, in het middenstuk. Children of Children, met zijn prachtopbouw, is misschien wel de mooiste song die Isbell tot nu toe opnam. Als die strijkers en vervolgens die slide er halverwege inkomen komt het kippenvel als vanzelf. Wat in die song in bijna 6 minuten voorbij komt is absolute muzikale magie. Het fraaie The Life You Choose en de titelsong sluiten daar dan weer naadloos op aan. Net als Speed Trap Down, over alles achter je te laten en volledig opnieuw beginnen, en met weer zo’n heerlijke slide en het erg fijne Hudson Commodore, twee wat rustiger songs. Met de albumafsluiters, het wat steviger Palmetto Rose en het geweldige To A Band That I Loved (waarin hij liefdevol over bands waar hij van houdt en ermee stoppen zingt: ‘I’ll be Guarding Your Place in the Lights, on the Stage, in my Heart’) sluit het album af met songs die wederom tot de allerbeste behoren die Isbell schreef.

Nou ja, eigenlijk zijn alle 11 tracks op Something More Than Free weer stuk voor stuk parels. Het fijne van echt geweldige albums is dat een favoriete song elke dag een andere kan zijn. De gave van Isbell om songs te schrijven over gewone mensen met hun dromen en dagelijkse beslommeringen beheerst hij onderhand als geen ander. Zijn eigen overdenkingen over wat het leven waard is betrekt hij daar moeiteloos in mee. En met zijn prachtstem weet hij je in elke song te trekken. Een absolute vermelding verdient ook zijn geweldige band The 400 Unit die aan elke song de exact juiste invulling geven.

Dit jaar zul je weinig betere Roots albums horen dan Something More Than Free. Isbell in topvorm is gewoonweg momenteel de allerbeste in zijn genre.