Jason Isbell tourde de laatste tijd zowat onafgebroken. Naast studiowerk zoals Whatevervanes werden regelmatig registraties van concerten, recent nog een tweede deel van The Ryman gigs, met zijn muzikale bondgenoten, uitgebracht. Na de scheiding met Amanda Shires die bij 400 Unit als violiste en zangeres figureren wordt er tien jaar na het meesterlijke Something More Than Free weerom volledig op solowerk gefocust, zonder ondersteuning 400 Unit.

Voor Foxes in the Snow kampeerde Isbell vijf dagen in de Electric Ladyland Studios in New York. Uit eenzame sessies met zijn akoestische Martin 0-17 gitaar uit 1940 en tekstbladen met het nieuwe songwerk welden 11 songs op. Gena Johnson, eveneens in de studio gesignaleerd bij Whatevervanes, verzorgde de co-productie van deze unplugged sessies.

Het titelnummer toont aan dat de pijn van de relatiebreuk ondertussen gemilderd is, op dartele fingerpicking vertelt Isbell over een nieuwe liefde in een romantische song, met een onvoorwaardelijke liefdesverklaring kijkt hij onbevreesd de toekomst tegemoet.

“I’m no cowboy but I can ride, I ain’t no outlaw but I’ve been inside”, vanaf de a capella intro van Bury Me wordt  je meegesleept in beeldrijke verhalen die de emotionele toestand van de troubadour reflecteren op gedreven countryfolk die herinneringen aan illustere pioniers uit de Appalachen regio oproept.

Ook zonder de vertrouwde sonische soundtrack van vroeger werk, noch technische studio-ingrepen overtuigt Isbell. Luister maar eens naar Eileen of Ride To Roberts  Hetzelfde gevoel dat ik bij de eerste beluistering van Southeastern ervaarde, bekruipt me bij Foxes in the Snow, de nieuwe songs komen in de intimistische solosetting al even sterk over.

Tien jaar na het meesterlijke Something More Than Free toont Jason Isbell zich één van de sterkste hedendaagse troubadours met bekijvende songs die vanaf de eerste beluistering overtuigen.