Jarvis Cocker werkte voor zijn tweede soloalbum na het heengaan van Pulp in 2002, samen met producer Steve Albini. Dat mag je een verrassende combinatie noemen maar het pakt goed uit. Het droge en open geluid van Further Complications – typisch Albini – zal voor velen best even wennen zijn, maar het is eigenlijk gewoon heel erg verfrissend in het muzikale universum van Jarvis Cocker. Natuurlijk moeten de songs wel goed genoeg zijn om van een echt geslaagd album te kunnen spreken. Welnu, daar is sprake van, dus drie jaar na zijn prima ‘debuut’ voegt Cocker een sterke opvolger toe zijn solodiscografie.

Direct vanaf het begin, als Cocker je met de titeltrack meevoert naar zijn eerste levensmomenten, trakteert hij op een voor zijn doen opvallend straffe sound. Enter Steve Albini… Het hieropvolgende Angela is brutaal en pakt uit met rockende riffs, handclaps en extra vocalen. Natuurlijk hoeven we met dit stevig rockende geluid nu niet ineens op spierballenteksten te rekenen. Cocker, inmiddels mid-veertig, vindt zichzelf niet zo interessant of diep: ‘I was not born in wartime / I was not born in pain or poverty / I need an addiction, I need an affliction / To cultivate a personality’. Met andere woorden: ‘further complications’ zijn welkom om wat interessanter over te komen. I Never Said I Was Deep borduurt verderop voort op dit gegeven (‘My lack of knowledge is vast…’). Deze song rockt minder en klinkt dan ook wat vertrouwder; het is een stemmig liefdeslied, verrijkt met blazers. Ook Leftovers biedt vrij bekend klinkende muzikale sferen. En ook hier laat Cocker zelfspot horen en geeft hij blijk van een gezond besef van het feit dat hij geen jonge god meer is.

Halverwege de plaat zetten Cocker en Albini de klok weer even op rock: Homewrecker! is een vrij conventionele rocker, inclusief saxofoon van Steve Mackay (bekend van o.a. The Stooges). Cocker en tweede stem Daniel Knox (die vaker opduikt) maken er gelukkig toch iets meer van, al is het geen hoogtepunt. Dat geldt ook voor het stevige knallende en knorrende, en (bijna)instrumentale Pilchard.

Op de tweede helft van de plaat komt Cocker goed voor de dag: Hold Still getuigt wederom van het besef van vergankelijkheid en koppelt dit aan een passend, heerlijk open en minimaal, arrangement, met smakelijk baswerk. Ook Slush opent wegen naar andere dimensies: over een kalme postrockbasis vertelt Cocker over zijn gesmolten hart. Extra dramatiek komt van pauken en koorzang. Illustratief voor de boeiende tweede helft van Further Complications is dat Cocker het hier met overtuiging lekker breed houdt: Fuckingsong is rock van een gefrustreerde; het lied als surrogaat voor liefde en seks. Caucasian Blues is stevige bluesrock die door Cockers amusante teksten en de korte inzet van blokfluit (!) een knipoog krijgt.

De finale, You’re In My Eyes (Discosong) staat wat op zichzelf, maar werkt als afsluiter prima. Het klassieke discogeluid gaat er lekker in en de plaats van handeling, een discotheek in een provinciestadje, is vintage Jarvis Cocker. De gevoelens van opwinding onder de glitterbol zijn natuurlijk universeel. Het is een warme, glanzende finale van een lekkere eigenwijze plaat. Een album waarmee Jarvis Cocker – de hoes laat het al zien – op amusante wijze zijn mid life years binnenvalt.