Dat de Britse Jarvis Cocker een grote liefde voor de Franse muziek heeft mag al langer duidelijk zijn. Zijn grote liefde voor het oeuvre van Serge Gainsbourg, die zijn muziek al net zo beïnvloed heeft als Scott Walker, leidde hem naar Parijs, waar hij tegenwoordig gedeeltelijk woont. Daarnaast schreef hij de fantastische (Engelstalige) teksten voor het 5.55 album van Charlotte Gainsbourg, zeker niet alleen ‘de dochter van’ maar een zeer begenadigd actrice en zangeres.

De Amerikaanse filmregisseur Wes Anderson leerde Cocker kennen in Parijs, waar ze allebei gedeeltelijk wonen, en werkten reeds samen voor Anderson’s geanimeerde prachtfilm The Fantastic Mr. Fox. Voor zijn nieuwe film The French Dispatch vroeg hij Cocker een fictieve popster te portretteren zonder ooit in beeld te verschijnen. Eén van de hoofdrolspeler heeft Tip-Top, het alias van Cocker in de film, als zijn grote held.

De bedoeling was om de Franse klassieker Aline van zanger Christophe, Andersons favoriete Franse song, opnieuw op te nemen met Cocker op vocalen. De versie viel zo goed uit dat niet alleen Anderson besloot deze als introductie te gebruiken voor zijn film maar Cocker, geïnspireerd, besloot een heel album met Franse klassiekers op te nemen. De platenhoes die in de film te zien is, is met Chansons d’Ennui Tip-Top (De vervelingsliedjes van Tip-Top) nu dan ook echt een echt album geworden.

Cocker koos naast het geweldig geslaagde Aline (al helemaal als je de film ook hebt gezien) nog elf Franse songs uit de jaren zestig en zeventig die qua legendarische status aansloten op Aline. Dat is bijzonder goed geslaagd vooral ook omdat de arrangementen rijk en super sfeervol zijn, de instrumentatie bijzonder goed gekozen en Cocker met lef en gevoel voor de Franse manier van zingen, de vocalen verzorgt.

Je word als vanzelf weer verliefd op prachtsongs als Amour, Je Te Cherche (bekend gemaakt door Nino Ferrer & Radiah), Il Pleut Sur La Gare (bekend gemaakt door Brigitte Fontaine and Areski Belkacem) en het slim gekozen Parole Parole, bekend gemaakt door Dalida en Alain Delon, met in Cockers versie hij in de rol van Delon en Stereolab zangeres Laetitia Sadier in de rol van Dalida.

De verrassende mix van ballads en rockers, waarbij Les Gens Sont Fous, Les Temps Sons Flous (bekend geworden door Jacques Dutronc) een haast punkrock feel en Gainsbourg’s Requiem Pour Un Con met zijn heerlijke psychedelische touch, heel dichtbij het origineel, en het uptempo Mao Mao (bekend van wederom Nino Ferrer) een fijne andere muzikale kant laten horen (PS: wat moet die drumbeat van Requiem Pour Un Con verrassend genoeg een grote inspiratie voor Public Enemy’s Security of The First World zijn geweest).

Chansons d’Ennui Tip-Top is een volwaardig Jarvis Cocker album. Geïnspireerd door Aline is een geweldige plaat tot stand gekomen tegelijk een zeer onverwacht coveralbum. Het Frans van Cocker zal vast niet perfect zijn maar de manier waarop hij de songs oppakt overtuigt optimaal. De ijzersterke arrangementen doen de rest en een song als Amour, Je Te Cherche krijgt een zo wervelende versie mee dat deze gelijk in je hart gevangen wordt. Chansons d’Ennui Tip-Top is een geweldige plaat!