De charismatische verhalenverteller Jarvis Cocker is voornamelijk vanwege zijn rol als studentikoze antiheld bekend. Het wispelturige gedrag van de Pulp zanger levert hem in het verleden met regelmaat problemen op, waardoor de aandacht zich steeds meer op dat gebied verlegt. Als hij in topvorm verkeert, snoeit hij alle critici de mond, en zijn het voornamelijk lovende woorden die de revue passeren. Met Jarv Is… functioneert hij weer als tijdens zijn hoogtijdagen, mede doordat hij bewust voor een ouderwetse bandsamenstelling kiest. De karakters achter die persoonlijkheden moeten op de plaat duidelijk terug te horen zijn, met dit uitgangspunt gaat hij op zoek naar geschikte kandidaten.

Zo is het verhaal achter de inlijving van drummer Adam Betts tot het BBC Proms concert in de Royall Albert Hall terug te voeren, waar de toen nog levende legende Scott Walker geëerd wordt. Als prominente gastzanger legt Jarvis Cocker een vriendschappelijk contact met de bij Heritage Orchestra spelende muzikant. Een vruchtbare verstandhouding volgt en de kern wordt al snel met de veelzijdige harpiste Serafina Steer uitgebreid, die hij beter leert kennen als Jarvis Cocker de productie van haar The Moths Are Real album op zich neemt. Ook de getalenteerde violiste Emma Smith, die op jeugdige leeftijd al het London Schools Symphony Orkest leidt voegt zich bij het gezelschap. Met de jazzklanken van de van het James Taylor Quartet bekende jazzbassist Andrew McKinney en het virtuoze synthesizerwerk van de uit het experimentele synthpopduo All Seeing I afkomstige Jason Buckle maakt hij zijn band compleet. Een stabiele muzikale basis voor de fragiel ogende, maar oh zo zelfverzekerde Jarvis Cocker.

De orkestrale Beyond the Pale aanpak past heerlijk bij de steeds ouder en doorleefder wordende vocalen van de frontman, die hiermee definitief het Britpopverleden van zich af schudt. De meisjesachtige heldere frisse backings zorgen voor een mooi evenwichtig contrast met zijn zwaardere stroperige voordracht. Meer dan ooit zoekt hij het experiment op, maar hij doet dit wel zo daadwerkelijk verdomd goed, dat het niet eens opvalt. Het opzwepende Save The Whale ritme wordt door elektronische triphopuitspattingen onderbroken die zich moeiteloos aan de track hechten. Nu grote voorbeelden als Scott Walker en Leonard Cohen zijn weggevallen voelt het als een verplichte roeping om hun geest rond te laten dwalen.

Jarvis geeft de vrouwenzang wel een gevaarlijke belangrijke rol in het geheel, waarmee hij het risico loopt dat ze met hem aan de wandel gaan. Zoekt hij in het verre verleden nog de inspiratie bij de gewone, gemiddelde Britse gentleman, tegenwoordig gaat het veel sterker de donkere lugubere kant op. Jarvis Cocker heeft op het randje geleefd, waardoor er een doorrookte, bijna duistere jazzy verstikkend gevoel bij het beangstigende Must I Evolve? opspeelt. Ik sta er niet vreemd van te kijken als de song ooit nog de opening van een gruwelijke Britse serie opsiert. Het typerende sfeertje met psychedelische orgelpartijen leent zich hier meesterlijk voor.

De Am I Missing Something luchtigheid is maar schijn. Onder de stampende eightiesklanken krijgt het de mogelijkheid om zich onzichtbaar tot een broeierige ingehouden vertroebelende treurnis te ontwikkelen waarbij Jarvis zijn twijfel uiteindelijk aan die prachtige explosieve climax overgeeft waardoorheen nog een glimpje kenmerkend sentiment smekend vragend de aandacht opeist. Jason Buckle geeft de dansbare swing aan House Music All Night Long, en gaat hierin zelfs nog eventjes een stap verder door met futuristische elektronica groots uit te pakken. Er wordt hierbij openlijk met nineties soul en meer recentelijke dance geflirt.

De doodse, bijna emotieloze Sometimes I Am Pharoah zang komt er zo geweldig goed uit. Juist die kilte vormt een prachtige ondergrond voor het met clubhouse vermengde levendige vervolg, waarbij Jarvis stevig rockt. Het is hierbij de kracht van de vocalist om juist met zijn vocalen te spelen, de rek op het juiste moment toe te laten, en om er vervolgens weer de rem op te gooien. Hierdoor laat je zien dat je stembeheersing bezit en het niet nodig is om continu voluit te gaan.

Het croonende soulbeleving waarmee hij zich voorheen van zijn zeurende egocentrische collega’s onderscheidt komt nog in het heerlijk vertellende Swanky Modes bovendrijven. Juist hij stopt er een sensuele geruststelling in waarmee Jarvis zich boven andere zangers plaatst. Zonder het risico van gespeeld en gemaakt over te komen, laat hij nogmaals blijken dat die binding met het publiek, welke hij tijdens concerten bijna theatraal uit buit, sterk aanwezig is. En wat is de drang om dit in de toekomst weer te mogen beleven opeens zo overheersend aanwezig. Het zijn toch wel de iconische figuren die dit over brengen, en daar is Jarvis er nog steeds een van.

Wat is het dan heerlijk om met een zuiver likje Children Of The Echo stemmige seventies gitaarhypnose af te sluiten, waar al bijna dubbend de vocalen tot een psychedelisch schouwspel voor het gehoor zich doorheen weven. Natuurlijk is Beyond the Pale een prachtalbum, alleen Jarvis is in staat om deze af te leveren. Perfect? Zeker niet, het past gewoon niet bij de persoon om alles tot in perfectie uit te werken, juist bij hem zou dat ten koste gaan aan zijn geloofwaardigheid. Zijn gedurfdheid stelt hem in staat om de plaat te maken die hij voor ogen heeft, en daarin is hij ruimschoots geslaagd.