×

Recensie

Pop

26 februari 2022

Jan Verstraeten

Violent Disco

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Unday

Violent Disco Jan Verstraeten Pop 4 Jan Verstraeten – Violent Disco Written in Music https://writteninmusic.com

Hoe misleidend kan een bandnaam zijn. Charlie Jones’ Big Band heeft helemaal niks met een georkestreerde blazers bigband swing te maken, maar is het project van drummer Joris De Bock en muzikaal allesvreter Jan Verstraeten. Het duo heeft meer raakvlakken met de diepzwarte motorolie zelfkant van de country blues. Stroperig primitief, inclusief jankende mondharmonica en het rituele slagwerk. Na zeven vruchtbare jaren en twee albums rijker besluit Jan Verstraeten om in 2015 solerend onder zijn eigen naam verder te gaan, en levert met het drie jaar geleden verschenen Cheap Dreams een indrukwekkende klein gehouden EP af.

Stemmige strijkers kleuren het sprookjesgeluid met traditionele filmische dramatiek en scheppen een imaginaire wereld die zich in de ontastbare hersenspinsels van de weemoedige melancholische zanger langzaam aan de oppervlakte openbaren. Door zich direct op die innerlijke intimiteit te richten ontstaat het idee om een zintuigelijke Silent Disco plaat te maken. Ogen gesloten, en in sensitief isolement je eigen feestje bouwen. Nou, die afzondering en egocentrische houding openbaart zich mondiaal in de daarop volgende corona crisis. Silent Disco wordt tot Violent Disco omgedoopt, introverte gevoelsbeleving maken voor uitbundige extroverte openheid plaats. Violent Disco is de orkestrale bombastische popplaat waarmee men je ruim tien jaar geleden spottend in verwarring brengt, en sluit qua sfeer perfect bij de Charlie Jones’ Big Band benaming aan.

Maatschappelijke vervreemding openbaart zich in het persoonlijke van zich af schreeuwende Vampire in My Bed. Voedende met de ellende van internet bezoekers en de daaruit ontstaande fake news generatie, gebruikt hij de lege omhulsels om er een eigen bloeddorstig Netflix verhaal van te maken. De duistere kant die anoniem het binnenhuiselijke escapisme naar croonende theatrale bewoordingen omzet. De van Dez Mona bekende Nicolas Rombouts arrangeert de beeldende zwartgalligheid, filtert deze van onnodige bijzaken en levert een ijzersterke intrigerende basis af. Verlate nachtclub decors, bewoond door sprekende geesten uit het verleden, hunkerend naar liefde, vermaak en saamhorigheid.

Verbitterende leegte in hedendaagse blues vertellingen, ondersteund door ritmische beats die de stoffige krakende Bristol sfeer uit de jaren negentig in het triphop gevoelsklimaat reanimeren. Seventies soulfunk, Motown gospelkoortjes en een zware cinematische rolbenadering geven aan Gone Gone Gone die verdiende Bigger Than Life retrotoetsing waarbij de klassieke strijkers grotendeels door macho blazers vervangen zijn. Door zeurende vervelende kinderstemmen in een ander context te plaatsen ontstaat er een Cry Baby dramatiek, donker en slepend fragmentarisch. Het moment dat angst zich in het onschuldige leven mengt, en de eeuwige veiligheid van het korrelige toekomstperspectief verzandt in vermorzeld puin.

Het verschil tussen illusionerende verbeelding en fictieve werkelijkheidsdrang wordt door diezelfde jeugdige vocalen in de avondduistere It’s Like a Movie strijkers onrust versterkt. Nicolas Rombouts stoft zijn contrabas af, en herpakt zijn muzikale verleden door de track met een griezelige duistere omlijsting te markeren. Vriendelijk klinkende jazzy kinderspeelgoed Flu stofdeeltjes parasiteren zich in de verraderlijke doortikkende nachturen om zich tot een dreigende binnensluipende vijand te mobiliseren.

Violent Disco, het gelijknamige vintage disco nummer breekt die nachtmerrie open en gooit er een aanstekelijke koppelende beat doorheen. Het krachtige soulgeweten krijgt vorm als de Amerikaanse soulzangeres Monique Harcum haar helende vocalen toevoegt. Dans om te overleven, hou je ogen open, wees scherp en alert. Kristalheldere Ice Dreams breekbaarheid toont zijn littekenweefselbarsten, gecamoufleerd door Disney musical pluimage en wollige oubolligheid.

Het lukt Jan Verstraeten niet om die thrillerspanning tot het einde vast te houden. Bij Bad Bad Love heb je de clou van het herhaal wel door en de Britney Spears cover Hit Me Baby is een gewaagde keuze, maar kleurt niet helemaal denderend bij de stem van Jan Verstraeten. Terwijl hij bij de rest van het zelf geschreven repertoire wel heerlijk smoothy charmant en doorleefd slepend klinkt.

Geeft dat dan iets? Welnee, Goodbye World heeft wel die pakkende zonsondergang big beat Silent Disco feeling. Optimistisch stappen we de hergeprogrammeerde toekomst binnen, en herpakken de oorspronkelijke Violent Disco setting. De ballad Lover, I Wanna Be Forgotten, is een waardige afsluiter die de pijn van een mislukte relatie met restaurerende Radioheads Street Spirit (Fade Out) achtige melodielijnen geneest, thematisch niet eens zo ver van elkaar verwijdert. Jan Verstraeten heeft de tijd genomen om zijn Violent Disco debuut te voltooien en maakt de overtuigende Cheap Dreams verwachtingen meer dan waar.



  1. Vampire in My Bed
  2. Gone Gone Gone
  3. Cry Baby
  4. Violent Disco
  5. Ice Dreams
  6. It's Like a Movie
  7. Flu
  8. Bad Bad Love
  9. Hit Me Baby
  10. Goodbye World
  11. Lover, I Wanna Be Forgotten