Twee jaar geleden debuteerde songschrijver en multi-instrumentalist Jan Hovers met Climb solo op vinyl. Na actief te zijn geweest in diverse bands in de voorgaande meer dan veertig jaar en ook cd-albums te hebben uitgebracht, was die eerste vinylplaat een langgekoesterde wens en een late mijlpaal.

Climb, dat overigens in Abbey Road werd gemasterd, vormde tevens het begin van een nieuwe levensfase, eentje waar de muziek centraal kwam te staan. Het werken in loondienst behoorde sinds 2021 tot het verleden. Een jaar eerder al werd de stad verruild voor de provincie. De titel van deze nieuwe plaat, Switch, is dan ook zeer tekenend.

Switch is een rijk gevuld album, het is een virtuele reis in 18 haltes/songs/verhalen waar Hovers ook nog een aantal bonustracks aan toe heeft gevoegd. Onder die 18 nummers bevinden zich een achttal korte stukken, allen onder de naam ‘En route’, die je even uit de flow van de songs halen maar die toch een plaats verdiende binnen verhaal van Switch. Die stukken lopen sterk uiteen: zo is er een field recording van een autovakantie in Engeland in de late jaren zeventig, die de plaat veelzeggend opent: we horen Hovers en een vriend een kompas kopen. Er is een impressionistische, neo-klassiek omlijste telefoonopname van Hovers’ moeder die praat over een gestolen kindje, er zijn prikkelende vormen van sound design, impressies van reizen, familieverhalen én er is Henk Hofstede, die – hoe passend – een tekst van Nescio voorleest op Lijn 2, Museumkwartier.

Jan Hovers speelt op dit album een indrukwekkend aantal instrumenten en zingt ook nog eens op een aantal songs, zoals Invisible Friend, dat in een warme sfeer van 70’s singer/songwriters aanspoort op zoek naar jezelf te gaan en van jezelf te houden. Weg met die drang om altijd goedkeuring en bevestiging te zoeken.

Hovers is in de eerste plaats een multi-instrumentalist en daarna pas (Engelstalige) zanger, dus laat hij zich, net als voorheen, een aantal keer bijstaan op het vocale vlak. Dat is een goed idee; het geeft een aantal songs op frisse wijze een eigen gezicht. Scattered Lives is luchtiger, ondanks het thema van verwijdering. Een lekkere groove vanaf de piano jaagt de boel aan. De song, met verve gezongen door een van de gasten op de plaat, Petra Gaffke, wordt verlevendigd met blazers. Hoppla! handelt over onbeantwoorde liefde en voert terug naar vooroorlogs Duitsland, naar Der Blaue Engel met Marlene Dietrich om precies te zijn. Dit soepele, rijk georkestreerde, deels Duitstalige werk, krijgt door de Duitse zangeres Hanna Prins de juiste voordracht.

Switch is kleurrijk en internationaal getint. Naast de eerdergenoemde Duitse en Engelse linken blikt Hovers ook naar Frankrijk, zoals in het korte En route intermezzo Mélancolique en op het warme, nostalgische klinkende Blijven wil ik niet (een bewerking van Françoise Hardy’s Comment te dire adieu, waar Hovers na lang wachten toestemming voor kreeg). Het ‘thuis-arrangement’ van Hovers voor deze prettig speels en losjes gebrachte song mag er zeker wezen. De barokke kamerpop When Day Comes to an End, ook te vinden op de vorige plaat, wordt deze keer voor een groot deel vormgegeven door Oekraïense strijkers.

When Day Comes to an End roept herinneringen op aan Eleanor Rigby, en dat is bewust zo gedaan. Even verderop is Way on the Other Side een andere link naar The Beatles. Samen met Marcel van der Linden, waarmee hij in de Mal Evans Memorial Band speelde, legt Hovers hier een van de meer hitgevoelige, pakkende en soepele songs neer van het album. Curtains is een andere solide collaboratie: met Tessa Boomkamp op zang en drums trekt, tussen een stemmig, klassiek aandoend begin en einde, een stevige rockballad voorbij die de steeds sneller voortschrijdende tijd aansnijdt. Welke keuzes maak je? Is die haast wel nodig?

Na 18 songs is de koek nog niet op en keert Hovers nog een aantal keer terug naar het vorige album. De vier tracks die volgen zijn allen terug te vinden op Climb. Ze zorgen voor een divers slotakkoord dat de veelzijdigheid, gretigheid en recente productiviteit van Hovers onderstreept. Switch is een weerslag van een heel leven, van jeugdherinneringen tot de nieuwste ideeën. Eigenlijk huizen er wel drie compacte albums in Switch. Na dit zeer veelomvattende liedboek kan Hovers voor zijn volgende plaat met gerust hart kiezen voor een aantal compactere, stilistisch meer gefocuste albums. Hij heeft daar ongetwijfeld nog genoeg ideeën en bagage voor.