Climb is een greep uit de songs die songschrijver en multi-instrumentalist Jan Hovers schreef tussen 1980 en nu. Hovers had door de jaren heen al in diverse hoedanigheden, met diverse bands een aantal albums uitgebracht. Dit betrof echter cd’s en de tijd was inmiddels toch wel erg rijp geworden voor een draaiende plaat op vinyl, dat medium dat hij als kind als magisch ervoer. Met de release van Climb is die wens in ieder geval in vervulling gegaan. Later dit jaar komt de plaat uit. Digitaal is Climb al beschikbaar.

Hovers schreef, arrangeerde, speelde en zong dit album bij elkaar over een langere periode. De muziek kreeg extra dimensies door een flink aantal gastmuzikanten en -vocalisten. Voeg daarbij de mastering in de Abbey Road Studio’s in de zomer van dit jaar en je kunt met recht spreken van een volwaardige release.

De titelsong opent het album. Breekbaar, naakt. Een song over het levenspad dat beklommen is en nog beklommen wordt. Opvallend is een Duitstalige passage. Die is beeldend en komt goed binnen. Can’t Get Her, even verderop, is een prettig swingend lied over wankelen op het koord der onmogelijke liefde. Hier verrast Hovers met een Spaanstalige gastvocaliste. Ook op A Very Special Day wordt hij bijgestaan achter de microfoon. Een mooi en opbeurend duet met Hanna Prins, verfraaid door onder meer mandoline en viool. Hovers roept familie bij de microfoon voor This Is Just a Song. Het levert een ontwapenende en sympathieke song op.

Het inzetten van extra vocale (en muzikale) krachten is een goed idee. De gastvocalistes steken Hovers zelfs regelmatig naar de kroon. Zo steelt Tessa Boomkamp op The Phanton Strikes Again stiekem de show (samen met de jazzy break). Een leuke track, al biedt dit soort typische spy/cop movie muziek natuurlijk niet zo veel verrassends meer. Mr. Churchill blijft op alle fronten kaler en komt dan ook wat wankel over.

Wat telt is dat Climb een plaat is die liefdevol en gevarieerd is ingekleurd. Het liefdeslied What You’re Doing stemt positief, is poppy en zonnig. De ‘proggy’ gitaarlijnen in de tweede helft van de song brengen verrassend wat stevigere accenten aan. Time Alone is klassieke, tijdloze en creatieve pop met verrassende wendingen (vocalen, strijkers); als een fijne sixties relikwie uit – inderdaad – de Abbey Road studio. Just a Friend is een subtiele cocktail van traditional, folk, jazz, boogie woogie, samen met Hovers andere muzikale uitlaatklep Three Guys Named Joe. Voor When Day Comes to an End trommelde Hovers zelfs een strijkkwartet op.

Het is een veelkleurig collectief dat op Climb aan het werk is geweest. Een collectief waarvan je nog de nodige aangename, uiteenlopende songs hoopt te kunnen verwachten. Songs geïnspireerd door kwaliteitspop van de jaren zestig en zeventig (of nog eerder) met een lekkere internationale inslag en een mooi instrumentarium.