Nog maar twee jaar terug verraste de Amerikaanse trompettiste Jaimie Branch met het sterke debuut Fly Or Die, een album dat haar gelijk over de hele wereld in de belangrijke (jazz)zalen deed belanden. Met haar geweldige tweede album Fly or Die II: bird dogs of paradise, vrijwel geheel opgenomen in de legendarische jazzclub The Total Refreshment Centre in Londen, zullen die zalen nu ook weer moeiteloos uitverkopen.

Hoe goed en cool Fly or Die ook was, haar live optredens waren nog diverse malen intenser. En dan bedoel ik niet zo zeer de grotere festivals waar ze gelijk maar met haar band het hoofdpodium mocht pakken (dat was even te groot bedacht…) maar de kleinere en middelgrote zalen waar ze speelde. Daar blies ze met haar band het dak er meestal volledig vanaf. Dat ze nog veel beter kon dan haar debuut deed vermoeden stond toen al vast.

En nu bewaarheid: haar nieuwe album Fly or Die II: bird dogs of paradise is een magnifieke plaat die alleen al in het lang uitgesponnen Prayer for amerikka pt. 1 &2 een zo overdonderend rijke jazztrack kent dat je volledig achterover slaat. De basis van de track ligt in Parijs waar Branch en haar band de blues als uitgangspunt namen om de midterm-verkiezingen in haar thuisland, die precies toen plaatsvonden, te bekritiseren. ‘We got a bunch of white-eyed racists! And they think they run this shit’ schreeuwt Branch boos door de microfoon om vervolgens met haar trompet de boosheid kracht en emotie bij te zetten. Prachtig ook hoe de track halverwege de vaart erin krijgt en naar een werkelijk magnifieke climax uitbouwt. Blues door jazz opgepakt en met punk vermengd. Patti Smith is niet ver weg. Prachtig ook hoe strijkers de psychedelisch invullen. Jazz in al zijn activistische gloedvolle vorm.

Fly or Die II: bird dogs of paradise is een zowel avontuurlijk en sprankelende als donkere en rauwe plaat. Branch heeft in Chat Taylor, de Chicago jazzlegende die ook al op haar debuut meespeelde, de ideale medemuzikant met zijn immer originele dan weer stuwende en groovende losse drumspel. Bassist Jason Ajemian en cellist Lester St. Louis vullen de band rond Branch fantastisch aan.

Het is vooral de live spirit die het album zo verschrikkelijk aanstekelijk maakt. De door cello opgezette en door drums naar grote hoogten gebrachte titeltrack en het daarop volgende, super aanstekelijke, door Afro-Braziliaanse ritmes gestuurde en door Branch met vreugdevolle klanken opgestuwde, Nuevo roquero stereo (live opgenomen in Cafe OTO in Dalston, Londen en als London jazz voelt gaat het dak eraf) klinken zo sprankelend als je live jazz maar wilt horen.

Het album is dan al begonnen met het heerlijk vibrerende tegelijk vreemdsoortige Birds of paradise, met de cello op drone stand en fijne tegen steel aanleunende percussie, heeft vervolgens in het mooie Whales een cool rustpunt en in het jammy Simple Silver Surfer zoveel Caribische  aanstekelijkheid  als je maar wenst. Met Love Song, waarin Branch wederom de microfoon pakt voor mee uitbundige en deze keer sarcastische teksten (‘A love song for assholes and clowns, you know who you are….’) al is het hier veel meer haar trompetspel dat de track zo fijn maakt, sluit het album opmerkelijk af.

Fly or Die II: bird dogs of paradise is een droom van een jazzalbum. Super levendig, soms wild zelfs, en immer vol in het avontuur. Tijdloos in aanpak maar net zo goed volledig van deze tijd. Dat er meer dan ooit opwindende jazz wordt gemaakt bewijst deze tweede van Jaimie Branch volledig.