Het enthousiasme van The Less I Knew laat al een herboren James Vincent McMorrow horen. Schijnbaar staat de white soul openingstrack Hurricane voor de ontsnapping aan de wervelwind die hem naar alle bestaande muziekklimaten loodst. Het zal best een gemeende hoera-stemming zijn, mij overtuigt hij met de overige albumtracks stukken minder. Als James Vincent McMorrow voor de release al een vervolgplaat aankondigt, hou ik mijn hart vast. Is dit niet teveel van het goede? Het album Heavyweight Champion of Dublin 8 komt er dus niet. Met beide benen op de grond grijpt hij naar de basis terug die hem naamsbekendheid oplevert, als leverancier van folky singer-songwriter nummers met een klein soulrandje.

Dat soulgevoel probeert deze Ierse singer-songwriter gedurende Wide Open, Horses vast te houden en bereikt zijn hoogtepunt in het evangelische The Standard, waar hij net nog niet Jezus als medetekstschrijver vermeldt. Wide Open, Horses ontstaat nadat James Vincent McMorrow bij try-out shows het publiek op nieuwe songs trakteert. De basis is echter wel dat de muzikant zelf achter de nummers staat. Komt een track niet binnen, dan is deze simpelweg niet geschikt voor de plaat. Soms vallen goed bedoelde handelingen totaal verkeerd uit, maar leveren deze onbewust wel het juiste resultaat op. Dit levert echter bij Give Up een misstap op, waar de door zijn dochtertje gezongen everybody sad treurnis door uitbundige Pumped Up Kicks beats afgewimpeld wordt. Verder zijn er amper afdwalingen te ontdekken.

Op de country banjoklanken van Look Up!! sjokt hij door zijn eigen industriële Westworld-filmscriptscenario heen. Amper uitgeschreven, in een beginnende zoekende fase. Brutale gitaaruitbarstingen verstoren de songstructuur van In No One Gets What They Wanted en dwingen het ritme naar de achtergrond. Deze wacht zijn momenten af, en slaat eigenwijs sputterend halverwege terug. Soms valt het natuurlijke donkergroen zo deprimerend blauw uit dat deze alle lief bedoelde emoties overstemt.

De slidegitaar kruipt bij het titelstuk Wide Open, Horses in het personage van de trouwe viervoeter die over zijn dromen waakt, afwachtend voor zijn huis de omgeving observeert en vervelende buitenstaanders de weg weigert. Slechts de dood glipt soms naar binnen, en ook die sterfelijkheid hoort nu eenmaal bij het leven. Mijmerend werkt James Vincent McMorrow er geleende Norwegian Wood melodielijnen doorheen. Net als de gespeelde uptempo vrolijkheid  van Things We Tell Ourselves verwoordt het de eenzaamheid als ideeën zich niet meer aandienen en daardoor het inspirerende contact met zijn songs vervaagt. Het Call Me Back verlangen naar vastigheid en eenvoud.

Liefde hecht zich aan de dromerige folk van Stay Cool. Op de meest kwetsbare momenten van Wide Open, Horses hoor je twijfel terug. In die twijfel schuilt echter de kracht van James Vincent McMorrow om kleine liedjes grootst te laten klinken. Door het kluizenaarsbestaan wordt de songsmid zich van de schoonheid om hem heen bewust welke de natuur groen kleurt en de liefde vlammend rood laat gloeien. In het nostalgische White Out overstemt de liefde de nare pijnlijke herinneringen uit het verleden, filtert de negativiteit net zo lang totdat er vooral schoonheid overblijft. Een puurheid die maar een enkel opnamemoment vergt, thuis in het avondschemer met slechts een beschikbare microfoon voor handen.

Sleuteltrack Never Gone is het besef dat je in eerste instantie geen muziek maakt om anderen gelukkig te maken, maar dat het eigen positieve welbevinden juist een aanstekelijke uitwerking heeft. Never Gone is dus geen terugkeer, eerder een bewustwording dat diep van binnen nog steeds die ziel welke het overtuigende Early in the Morning aflevert, aanwezig is. Een plaat waarop hij zijn Ierse achtergrond eert en deze in pakkende songs omzet. Bij Never Gone voegen de instrumenten zich zwijgzaam bij de track totdat deze het nummer vanaf de solerende gitaar overnemen en zich over de souluithalen van James Vincent McMorrow ontfermen. Alles draait dus om de acceptatie van het leven welke niet alleen rooskleurige dagen aflevert. Zelfs in de Day All the Lights Went Out chaos wenkt de vreugde van het licht ons toe.

Het is een ander soort vreugde die hij oorspronkelijk bij de The Less I Knew opvolger voor ogen heeft, begrijpelijk dus dat Heavyweight Champion of Dublin 8 (tijdelijk?) in de prullenbak belandt. Darkest Days of Winter is de bewustwording dat deze opzet niet werkt. De herstart van een haperende motor, van verse olie voorzien. Door deze verversing blijft er regelmatig de nodige zuiverheid in het residu achter, en komt Wide Open, Horses niet altijd oprecht over. Het is een lastig gegeven om het publiek continu te bekoren en dit tevens met de gemeende openhartigheid te combineren. Pas bij het afsluitende prachtig van opzet in elkaar gezette Meet Me in the Garden laat James Vincent McMorrow zijn angsten toe en tilt hij het geheel naar een hoger level. Zonde dat het hem drie kwartier aan voorwerk kost.