Voor een singer-songwriter die zoveel prachtige eigen songs heeft geschreven, gespeeld en opgenomen en dat tot op zijn laatste albums is blijven doen, zou de titel American Standards zomaar de titel van een eigen ‘greatest hits’ kunnen zijn. Maar dat is niet des James Taylors. Hij koos voor zijn nieuwe album voor songs die zijn jeugd bepaalden en die waarop hij gitaar leerde spelen en zijn eigen fascinerende akoestische gitaartechniek op ontwikkelde.

Een studio bij zijn eigen huis in West-Massachusetts, in de bossen gelegen, was de plek waarin hij in een week tijd de songs van American Standards opnam. Met geweldige muzikanten als Jerry Douglas (dobro), Larry Goldings (harmonica, Hammond), Walt Fowler (trompet, hoorn), Stuart Duncan (viool) en Lou Marini (klarinet, sax) naast een fantastische vaste band met Steve Gadd (drums), John Pizzarelli (gitaar), Victor Kraus (contrabas) en Jimmy Johnson (bas).

Gelijk vanaf de eerste tonen van My Blue Heaven weet je dat ook dit ‘coveralbum’ weer raak is. Dat heeft alleen al te maken met de spannende songkeuzes als met de muzikanten die ze in kale arrangementen spelen. Bovenal zijn het die uit duizenden herkenbare gitaarklanken van Taylor en die onverslijtbaar prachtstem. Ongelooflijk dat hij nog zo geweldig bij stem is, want ook de 71-jarige Taylor heeft een meer dan stevig verleden met drank en drugs.

In zijn jeugd luisterde Taylor al naar songs met sterke melodieën en beeldende teksten, iets waar hij later zelf meester in werd. Bij uitstek luisterde hij naar de originele opnamen van musicals als Guys and Dolls, Oklahoma, My Fair Lady, Brigadoon, Peter Pan, Show Boat en South Pacific. Muziek en teksten van legendarische namen als Rodgers and Hammerstein, Frederick Loewe en Alan Jay Lerner, Kern en Hammerstein en Jo Swerling, Abe Burrows en Frank Loesser. Fabuleuze en tijdloze song- en tekstschrijvers.

Taylor nam in totaal 14 songs op waarin een mooie afwisseling van bekend en onbekender werk al snel memorabel zijn weg vindt. Dus naast klassiekers als God Bless The Child, The Nearness Of You en Moon River ook Teach Me Tonight (Gene de Paul/Sammy Cahn) en As Easy Rolling Off A Leg (Jerome/Scholl). Alles gevat in arrangementen die vooral voor hem en ook Pizzarelli geschreven werden en waarbij de instrumentale aanvulling later aansloot. En prachtig aansloot.

Meer dan genoeg moois te horen op dit nieuwe James Taylor album dat ongepolijst en puur klinkt. Zulke prachtige Taylor versies als van Ol’man River , You’ve Got To Be Carefully Taught, Sit Down You’re Rocking The Boat of The Surrey With The Fringe On Top had ik in ieder geval niet willen missen. Songs ook die hij moeiteloos naar zich toetrekt.

Natuurlijk wil je altijd een nieuw James Taylor album met nieuwe eigen songs, vooral omdat hij er de laatste decennia zo weinig meer maakt,  maar American Standards kan gezien worden als een album dat fijn tegen zijn eigen rijke oeuvre aangeplakt kan worden.