Soms vraag je jezelf af hoe bepaalde samenwerkingen nou precies tot stand komen. Johan Renck scoorde als Stakka Boo in de jaren negentig een megahit met Here We Go, maar is ondertussen alweer jaren als videoproducer bekend. De meeste indruk maakt hij toch wel met de clip van Blackstar, de prachtige zwanenzang van David Bowie. Hij wordt door de tevens uit Zweden afkomstige ABBA leden gevraagd om de visuele show bij de Voyage tour in elkaar te zetten. De voormalige Klaxons zanger James Righton is al langer in het filmwereldje actief en heeft buiten zijn popplaten al verschillende indrukwekkende scores op zijn naam staan. Johan Renck schakelt hem in om dit livespektakel te coördineren, en zo staat opeens de naam van gastmuzikant Benny Andersson op Jim, I’m Still Here vermeld.

Hier kan geen promotiepraatje tegenop, maar wekt natuurlijk wel de nodige nieuwsgierigheid op. Het bescheiden Empty Rooms leunt vrijwel identiek op de The Day Before You Came soberheid, dus het is net zo begrijpelijk dat James Righton van Benny Andersson toestemming krijgt om de track te bewerken en te hergebruiken. Toch overtreft de grimmige schaduwtrack Playing to Win die leegte van eenzaamheid en uitzichtloze relatiecrisissen. Hoogst waarschijnlijk is David Bowie de overige verbindende factor in de gesprekken met Johan Renck geweest. Die invloed hoor je namelijk sterk in het gesproken gedeelte van Livestream Superstar terug. Verdoofd door het vlakke egocentrische Thin White Duke cocaïne gehalte, inclusief het euforische overwinnaarsgevoel. Toch is James Righton meer down to earth, dan David Bowie in die creatieve fase. Vervreemd hallucinerend, een kleurrijke aftrap naar het mijlenverre tripuniversum.

The Performer is pop georiënteerd en hinkt sterk op de jaren zeventig funk en psychedelica. De ultralicht spacende sound is honingzoet, en de zanger laat zich verbaal ook van zijn zachtste kant horen. De muzikale ruimtereis krijgt in het futuristische Jim, I’m Still Here een vervolg, al zijn de grenzen hierop naar de flitsende jaren tachtig verlegt. De elektro krautrock van Never Give Up on the City kondigt een nieuw decennium aan, I Want To Live, spannender, uitdagender en vooral dansbaarder. Helaas is de rol van saxofonist Jorja Chalmers, die normaal bij de live begeleidingsband van Bryan Ferry bijbeunt en deftig The Performer inkleurt, hierop uitgespeelt.

Net als op de voorganger pakken de Dewaele brothers Stephen en David van Soulwax de producersrol op. Niet vreemd trouwens, de nu-ravers van Klaxons zijn net zo idioot verknipt als hun 2 Many DJ’s alter ego, een mashup aan diverse stijlen en bruikbare invloeden. Dat het drietal muzikanten grote liefhebbers van het jaren tachtig geluid van Prince zijn, valt niet te ontkennen en komt volledig in de funkrock van Pause tot bloei. Een andere geëerde held op deze albumtrack is Nick Rhodes. James Righton was niet alleen de leadzanger van Klaxons, maar tevens de keyboardspeler van de band, en zijn futuristische spel komt bangelijk dicht bij dat van de Duran Duran toetsenist in de buurt.

Het dromerig realistische Jim, I’m Still Here heeft een aanstekelijke eighties synthpop groove, dansbare swing en stoeit opzettelijk met kromgetrokken spanningsbogen. Soms smoothy en sexy, zoals in de soulfunk van Release Party of bij de new wave romantiek van het Oosters gemarkeerde Lover Boy. We leven nog, spoelen de somberheid weg, krabbelen weer overeind en vullen de lege ruimtes met muziek.