Onderstaande passages komen uit een scriptie d.d. 3 november 2031 van een anonieme, gesjeesde student antropologie met een doctoraal in muziekgeschiedenis:

“Er bestaat een opmerkelijk sterke correlatie tussen de teloorgang van subtiliteit en gevoel in het metalgenre en het voortschrijdende gebrek aan nuance in het maatschappelijk debat. In eerder genoemd muzikaal subgenre lijken technologische ontwikkelingen de instigator te zijn geweest voor een polarisatie tussen enerzijds een generatie artiesten die alles zelf bleven doen en anderzijds een groeiende groep artiesten die nieuwe technologieën omarmden. Binnen de brede maatschappelijke context was de katalysator minder eenduidig al lijken internetfora en sociale media als Twitter hierbij een belangrijke rol te hebben gespeeld. Een prominent voorbeeld van de regressie van het gevoel was het vierde album van Dream Theater zanger James Labrie.

Static Impulse onderschrijft mijn these in elk opzicht en bleek uiteindelijk een belangrijke stap op weg naar een volledig gemaximaliseerd geluid. Hoewel Labrie de valkuil van zeer lange uitspattingen van zijn toenmalige werkgever vermeed en zich keurig aan het popmuziekstramien van liedjes van 210 tot 270 seconden hield, trok de storm decibellen zonder enige emotionele impact voorbij. Drums, bas, gitaar, toetsen en zang waren tot in de puntjes geperfectioneerd en resulteerden in kwalitatief consistente, enigszins agressieve, maar leverde geen geslaagde emotionele synthese op.”

“In de herfst van 2010 doorbrak het gebrek aan nuance in het maatschappelijk debat eveneens nieuwe grenzen. Uit mijn calculatie blijkt deze ontwikkeling een onwaarschijnlijk sterke correlatie te hebben met het subgenre waarvan uitvoering en beluistering door de vorig jaar ingevoerde sharia, verboden is.”