Arme James Iha. Hij zal altijd wel het predikaat ‘ex-Smashing Pumpkins’ aan zijn achterste hebben hangen. Terwijl zijn bijdrage aan de composities van zijn voormalige band toch behoorlijk marginaal waren. In 1998 debuteerde hij solo met het alleraardigste Let It Come Down. Veertien jaar later is er eindelijk de opvolger Look To The Sky.

Niet dat Iha de afgelopen 14 jaar uit zijn neus heeft zitten peuteren overigens. Hij speelde mee met A Perfect Circle, Melisa Auf Der Maur, Fountains Of Wayne en de Zweede band The Sounds, hij deed sessiewerk, remixwerk en soundtrackwerk en bracht in 2006 – geholpen door Michael Stipe van R.E.M. en Coldplay-boegbeeld Chris Martin – een EP uit ter benefiet van de slachtoffers van de orkaan Katrina. In mei van dit jaar bracht hij Look To The Sky in Japan uit. Nu is Europa aan de beurt.

Wat opvalt is dat Iha op het album een veel breder muzikaal palet toont dan op de voorganger. Waar die nog vooral aan elkaar hing van (alt)countryrock en folkinvloeden en een overwegend akoestisch aandoend karakter had, zoekt Iha op zijn nieuwste meer het experiment. Goed, er zijn nog tracks die zo op de voorganger hadden kunnen staan (het lekkere niets aan de hand deuntje Summer Days bijvoorbeeld, of het lieflijke naar countrypop neigende 4th Of July) maar op andere nummers wijkt hij toch af. Een minimalistisch en spookachtig nummer als Dark Star voelt als een droom die tegen een nachtmerrie aan schurkt, terwijl een track als Appetite in zijn hart gewoon pure bluesrock is. Dat nummer is trouwens direct het meest intrigerende nummer op het album. Al is het maar vanwege de gastbijdragen van Televisions Tom Verlaine op gitaar en Mike Garson (Bowie, Pumpkins) op toetsen. Als je die springerige gitaren en vreemde maar altijd rake pianopartijen tegen elkaar aan hoort schuren, kan je niets anders doen dan je oor dichter op de speaker drukken om niks te hoeven missen.

Naast Verlaine en Garson doen ook Nick Zinner en Karen O van de Yeah Yeah Yeahs mee op het album, evenals Nathan Larson en Nina Persson van A Camp (en laatstgenoemde ook van The Cardigans natuurlijk), Sara Quin (Tegan & Sara), Adam Schlesinger (Fountains Of Wayne), Niclas Frisk (Atomic Swing) en diverse andere ‘prominenten’ mee. Ongetwijfeld zal het album meeer eclectisch dan de voorganger zijn geworden door invloeden van al deze musici. Echter, geen moment voeren ze de boventoon en overal blijft het Iha zelf die met zijn ietwat emotieloze stemgeluid het album draagt. En in die stem zit meteen wellicht de zwakste schakel in het geheel. Iha schrijft prachtige liedjes, die zonder meer tot de betere behoren die je dit jaar zal horen en de uitvoering is vlekkeloos. Muzikaal dan. Want zijn stem zorgt na verloop van tijd voor een vleugje eentonigheid. Maar als dat gevoel toeslaat heeft het album zichzelf al lang en breed bewezen.

James Iha – Look To The Sky

1. Make Believe
2. Summer Days
3. To Who Knows Where
4. Till Next Tuesday
5. Dream Tonight
6. Dark Star
7. Appetite
8. Gemini
9. Waves
10. Speed of Love
11. 4th of July
12. A String of Words