Ongefilterd. Zo en niet anders presenteert de jonge tenorsaxofonist James Brandon Lewis zijn nieuw album. Samen met bassist Luke Stewart en drummer Warren Trae Crudup III levert hij een motherfucker van een stevig ontvlammende jazzplaat.

Eerder maakte hij al grote sier op North Sea Jazz en recent deed hij enkele concerten in zowel België (De Singer) als Nederland (Bimhuis). Zijn nieuwe album, de opvolger van het in 2015 uitgekomen staat Days Of FreeMan volop in de aandacht en zeker niet onterecht.

Brutaal, zo klinkt de opener Say What in de oren. Wat eerst nog lijkt op een krachtige, kakofonie aan random geluiden – haast uit de krater van een vulkaanput stromende lava tijdens een hitsige vulkaaneruptie – is een uitgelezen moment voor het trio om de luisteraar meteen in houdgreep te nemen, om daarna voor de volle vijfendertig minuten niet meer te lossen.

Opmerkelijk is dat van bij het begin gaandeweg een spanning opgebouwd wordt die uitmondt in een stevige climax. Daarmee levert het trio een stevig openingssalvo dat surft op swingende groove, funky baslijnen en solide percussie met die zalig schurende sax van Brandon Lewis on top.

Het James Brandon Lewis Trio mengt onder meer jazz, rauwe, onversneden funk en een goede dosis gospel, waarna het mengsel nog eens aangelengd wordt met een stevige dosis R&B en streetwise hiphop, mee te danken aan de vocale inbreng van PSO The Earth Tone King.

Het trio speelt met een punky attitude, wat te merken is aan het gitaarwerk van Anthony Pirog tijdens Y’All Slept. Allesbehalve afgelikt en clean geproduceerd, maar net heel spontaan en organisch. Het trio lijkt, achterna gezeten door de inspiratie van freejazzhelden als Albert Ayler of de eerbiedwaardige Archie Shepp, een spurtje te trekken, maar belandt in een drijfzand van gospel en vooral stevige funk. Neem bijvoorbeeld de titeltrack die swingt als een tiet, onder meer dankzij de pittige baslijn die de geest van het immer funky Soul Coughing oproept.

Afsluiten doet het trio met het bluesy Bittersweet, waarmee de groep ook wat bitterzoet uitdovende intimiteit toevoegt aan een intensief geheel. Een beetje alsof de groep zelf besefte dat het nodig was om na het vurige spektakel ook een wat rustiger, meer introspectief moment te voorzien.

No Filter is compact. En dat is ook de grote kracht van het album. Zes tracks, evenveel machtige uithalen. Zo zou je het album kunnen beschouwen als een visitekaartje voor de ongetwijfeld stomende liveoptredens die het trio vast in zijn mars heeft zitten.