Op album nummer vier laat de Amerikaanse folk gitarist en –vocalist Jake Xerxes Fussel niet perse iets nieuws horen. Aan de basis staan wederom grotendeels oude traditionals, die hij op eigen wijze invult. Daarbij kenmerkend zijn de relaxte manier van gitaar fingerpicking en zijn warme, maar toch soms ook wat schelle stem wanneer het een beetje de hoogte in gaat.Net als op Out of Sight is Good and Green Again een album geworden dat gebruik maakt van een volledige bandbezetting. Bekenden als Casey Toll op contrabas en Libby Rodenbough op viool keren terug. Maar verrassingen zijn er ook te vinden door een vocale bijdrage van Will Oldham en producer James Elkington die zich hier ook breed inzet als multi-instrumentalist . So far, so good. Never change a winning team en zo. Maar toch hè, toch  zijn er stiekem zo veel dingen anders op dit album.

Het totaalgeluid is bijvoorbeeld zo’n verandering. Waar we op de vorige nog zeiden dat de duidelijk aanwezige band er voor zorgde dat Fussel zijn individuele stempel wat werd weg gedrukt, is de invloed van dat bandgeluid hier nog veel groter geworden. Pedal steel op het met Will Oldham gezongen Love Farewell, blazers en aanwezige percussie in Carriebelle en strijkers bij Rolling Mills are Burning Down. Helemaal vol wordt het als meerdere van die instrumenten bij elkaar komen. Dit is dan ook zijn meest rijk gearrangeerde album tot nu toe. Met dat verschil dat het nu niet verzuipt. Zijn stem en fingerpicking blijven overeind en die eigenzinnige individualiteit behouden. Het opnameproces en de warme, maar toch authentieke productie van Elkington zorgen daarvoor. Iets dat sterk doet denken aan de beste studioproducties op  Townes Van Zandt albums, maar waar hij ondanks alles alsnog centraal bleef staan.

Daarnaast pent Fussel voor het eerst zijn eigen composities neer. Weet je wat? Dat merk je eigenlijk niet. Een track als Washington had ook uit lang vervlogen tijden kunnen komen en voelt “oud” en ook het hypnotiserende bluesje van Frolic voelt geen moment alsof het uit 2022 komt. Slecht het broeierig swingende In Florida valt wat uit de toon, omdat het aan Ry Cooder doet denken in plaats van traditionele folk. Kniesoor, juist door dat verrassingseffect behoort het tot de beste tracks van het album.

Negatieve puntjes vallen op het eerste gehoor niet op, maar ze zijn er helaas wel. Zo kabbelt zijn interpretatie van zeemansepos The Golden Willow Tree maar wat voort (echt, no pun intended hah) doordat er muzikaal te weinig veranderd in zijn 9-minuten lengte (Boudewijn de Groot hield het kort op Noordzee, geïnspireerd door hetzelfde verhaal). De sfeer op dit album is ook erg eenvormig. Dit voelt enerzijds aan als een lekker warm bad, maar anderzijds had een extra verrassing zoals het al aangehaalde In Florida de variatie er wat beter in gehouden en de aandacht minder doen verslappen. Nogmaals, kniesoor. Gewoon genieten en stiekem alvast uit kijken naar album vijf!