Blunderbuss heet White’s lieveling. Of deze naam toepasselijk is laat ik in het midden. Wat ik wel wil bespreken is de veelzijdigheid en de serene schoonheid van het album. Er wordt zeker wel gerockt op Blunderbuss, maar om het album nou donderend te noemen… Daarvoor staan er te veel downtempo songs op. Wat betreft sound doet White van alles: onvervalste stamprock, blues, folk, soul. Er klinkt The White Stripes maar ook The Dead Weather en The Raconteurs.

Het mooie is dat eigenlijk elk liedje tamelijk dansbaar is. Terwijl de albumcover triester dan triest stemt: een bleekwitte Jack met pikzwart haar, pikzwarte raaf en een donkerblauwe achtergrond. Een beetje gothic, een beetje Marilyn Manson. De teksten gaan dan ook vooral over hoe vreselijk gemeen vrouwen (kunnen) zijn. Maar zo cynisch als White is laat hij zijn ex-vrouw Karen Elson meezingen op enkele nummers. Het swingbare nummer I’m Shakin is overigens niet door Mr. White zelf geschreven, maar door een Afro-Amerikaanse singer-songwriter, Rudolph Toombs, overleden in 1962.

Beste nummers zijn gitaarragger Sixteen Saltines, het kalme maar interessante Love Interruption (met achtergrondzang van Ruby Amanfu), Hypocritical Kiss (met prachtige pianomuziek van Brooke Wagoner), Weep Themselves To Sleep dat zo verschrikkelijk bekend en aangenaam klinkt dat het wel tien keer op repeat kan zonder dat het opvalt en de extreem vrolijke afsluiter Take Me With You When You Go. Ook titelsong Blunderbuss, vreemd genoeg een langzaam nummer, mag er wezen.