Minder dan een jaar geleden verscheen Blauwe Vear, het eerste solo album van Jack Poels, zanger van Rowwen Hèze. Zijn tweede solo album, dat qua geluid gemaakt lijkt te zijn voor vinyl, ligt vanaf eind februari in de winkels. Voor de liefhebbers van dat eerste album, voor de liefhebbers van de stem van Jack én vooral ook voor de liefhebbers van het geluid van dat eerste album, de samenwerking tussen B.J. Baartmans en Jack krijgt op dit tweede album een vervolg.

De essentie zijn opnieuw de heerlijk warme klanken van de gitaren, steeds klein gehouden samenspel, en wederom de gedachte, hoe mooi is dat samenspel! Bij dat samenspel natuurlijk ook de stem van Jack, het warme donkerbruin van de verteller, van de kleine optekeningen uit het leven, miniaturen op muziek gezet. Het is mooi dat Jack de achterliggende periode heeft aangegrepen om de inspiratie te laten vloeien. Als je je bedenkt dat de liedjes die we hier beluisteren, ook zijn gedeeld met Rowwen Hèze én dat dit dozijn de liedjes zijn die Jack daarna dus zelf verder oppakte, was het een inspiratierijke periode. Het is dat de feitelijkheid aangeeft dat deze niet door de band geselecteerd zijn, het zijn twaalf nummers die in de vaardige handen van Jack en Bart-Jan volledig tot hun recht komen.

Verwacht geen grootsheid in woorden, verwacht geen abstracte poëzie op klank gezet, verwacht geen metafysische bespiegelingen, stap in de wereld vooral van alledaagse overpeinzing, van relativering, van beschouwing die zomaar tussendoor veelbetekenend kunnen zijn, het grote zit bij Jack, zoals ook op het eerste album, in het kleine. Mooi is het dat zijn observatievermogen en bespiegelingen ook nu weer de basis vormen voor zijn teksten. Even subtiel als de muziek zijn die observaties. Het fraaie Niks In De Gate dat al even veelbetekenend is als ooit de woorden van Jules Deelder: “Het inzicht voltrekt zich buiten de tijd.” Ons bewustzijn leert ons ook zaken als we ons dat niet bewust zijn. Misschien is dat ook nog eens een extra gelaagdheid die Jack in zijn teksten weet te weven. Je hoort een liedje, luistert en realiseert je op enig moment wat de boodschap is.

Zonder de kaart van chauvinisme te spelen komt de muziek bij geboren Limburgers nog directer binnen. Het is het aangesproken worden in de taal die hen die het dialect beheersen vaak het dichtst bij het hart ligt. En met de manier waarop Jack zijn teksten optekent en zingt, maakt die directheid de liedjes nog sprekender. Tegelijkertijd, ook zonder die directheid, ook als je het Limburgs niet beheerst, komt dit bij je binnen. Het is de stem van Jack, het is de oprechtheid die je ervaart, het is de prachtige muziek, zo op en top weer geproduceerd ook, die weet te raken. Ook Doe Maar-gitarist Jan Hendriks is weer van de partij, maar het merendeel van de gitaren wordt beroerd door BJ en Jack.

Hoe maak je een fraaie tweede solo langspeler? Neem de tijd, verwacht geen wonderen, zoek het gezelschap van een topmuzikant die weet hoe belangrijk geluid is én laat het wonder van muziek zijn werk doen. Goede wijn behoeft geen krans, zo zegt men. Het moet wel gezegd worden dat dit weer een mooi album is van Jack, vastgelegd samen met Bart-Jan Baartmans. En verdorie, wat zijn ook juist zijn gitaarpartijen een verrijking voor dit album. Mooi!