Een aantal jaar geleden vertelde een goede vriendin mij vol enthousiasme over het waanzinnige concert wat ze gezien had van de nieuwste grote belofte uit Groot Brittannië. Zelf ben ik wat huiverig als artiesten zo gehypet en de hemel ingeschreven worden. De intensiteit van deze veelvoudige instrumentalist Jack Garratt moet op het podium al veel heftiger zijn dan op zijn hoog gewaardeerde debuut Phase. Als hij direct in 2016 de Brit Award voor nieuw talent binnenhaalt wordt de druk op de artiest erg hoog. Gigantisch hoog zelfs. De veerkracht van die lat staat op het punt om te knakken, en schijnbaar gebeurt dat daadwerkelijk bij deze ongekende veelzijdige muzikant.

Het leverde zoveel spanning op dat de spontaniteit en onbevangenheid voor een onmogelijke drang tot perfectionisme plaats maakt. Het wordt beangstigend stil rondom de persoon Jack Garratt. Ik hou dan ook mijn hart vast als bij het eerste teken van leven over de neerwaartse spiraal gesproken wordt waarin hij beland is. Zijn zelfbeeld is door het verwachtingspatroon en de beklemmende onnatuurlijke inspiratiedrift gevormd die hij zich oplegt. Het is vooral een persoonlijke plaat. Een bijna fatale fase waar Jack Garratt zich doorheen vecht. Wat doet het pijn als hij zichzelf als een wegwerpproduct neerzet.

Als er dan gesproken wordt over platen vullend materiaal dat in de prullenbak verdwijnt, komt de twijfel in mij opzetten. Hebben we hier met een eendagsvlieg te maken die het niet meer in de vingers heeft? De excuses die opgeofferd worden om hem kwetsbaar en geloofwaardig op te stellen kunnen ook het tegenovergestelde effect opleveren. Voor mij een overduidelijk teken om extra kritisch naar Love, Death & Dancing te luisteren.

Dat hier tevens zijn gedesulisioneerde visie op het uitgaansleven een rol in speelt is een vervelende bijkomstigheid. Zijn emoties die niet voelbaar bij het publiek overkomen, die er steeds meer op uit zijn om een geslaagde avond te hebben, maar waarbij de muziek maar bijzaak is. Een harde constatering, waarmee hij wel direct de getroffen kern raakt. De frustratie om in de schaduw van zijn toehoorders te verdwijnen, die zichzelf steeds meer tot de voorgrond opdringen. Het uitgangspunt waarmee hij noodgedwongen in Return Them To The One aftrapt.

De bezieling wordt door een veelvoud aan geluidseffecten om de inhoud te camoufleren overstemd. Een overvloed aan overdonderende effecten, pompende breakbeats en overstuurde blazers in Return Them To The One geven een gevaarlijke wisselwerking. Het begin is prachtig, maar al snel gaat het in een rituele duiveluitdrijving over. Een bewuste valse start waarmee hij iedereen in verwarring achterlaat. Deze komt wel eventjes binnen zeg, en suist nog erg lang na. Het bijzondere ritmische Get In The Way spanningsveld sluit hier heel sterk op aan, om vervolgens in een spirituele biecht te continueren om met zichzelf in het reine te komen.

Na deze openingstrack constatering volgen de depressies die hem als een ernstig ziek persoon aan zijn bed kluisteren. Waarschijnlijk heeft hij dat breekpunt al eerder op het podium gehad. Een leegte welke als een ziektekiem in zijn psyche binnendringt, en zich met zijn gemoedsstemming voedt. Het diepe dal rijkt zelfs zo diep dat hij van onder de grond op zijn eigen She Will Lay My Body on the Stone grafschrift toekijkt.

De lastige tweede plaat wordt door een dieper, zwaar randje overspoeld. Een beproeving waar je echt doorheen moet bijten. Er zit nog veel meer soul in Love, Death & Dancing dan in Phase, maar je moet er voor open staan om je in de verbitterende maar tevens optimistische preek mee te laten voeren waarmee Only the Bravest uiteindelijk wordt afgesloten. Naast de herkenbare elektronica plaatsen zich op het album schreeuwende gitaaruithalen, die zijn gekwetste ziel bloot leggen.

Maar het is tevens in alle opzichten ook een opbeurend geheel. Zoals de titel al aangeeft, moet er ook dansruimte zijn, iets waar het uitnodigende Better zeker om vraagt. Dans om te vergeten, dans om verdere stappen in het leven te zetten. Wie dieper op zijn teksten inhaakt, komt echter al snel tot de conclusie dat het een verborgen vorm van escapisme betreft.

Jack Garratt heeft zijn eigen The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars afgeleverd, waarbij de te stoppen band symbool voor het eenmansproject staat en de keuze om uiteindelijk het leven te vervolgen. En dat maakt het allemaal zo lastig. Val je voor de sympathie van Jack Garrett, of ga je het vooral met het indrukwekkende debuut vergelijken. Reëel gezien komt hij daar maar sporadisch dicht bij in de buurt. Het is voornamelijk eigenbelang om zijn overwinning op de binnen getrokken demonen te vieren.