De psychedelische, barokke pop van Jacco Gardners debuut Cabinet Of Curiosities oogstte flink wat waardering in binnen- en buitenland. Binnen twee jaar tijd werd Gardner een naam van betekenis, ook in de Verenigde Staten, waar hij onder meer het podium deelde met zijn geliefde White Fence.

Het is niet verwonderlijk dat de verwachtingen voor het nieuwe album van de succesvolle multi-instrumentalist en producer uit Hoorn hooggespannen waren. Voor dit tweede album trok Gardner zich weer terug in de Shadow Shoppe Studio in Zwaag waar hij op de drums na alle instrumenten zelf bespeelde. En dat zijn er nogal wat: naast gitaren, klassieke piano, mellotron en klavecimbel horen we ook een Optigan keyboard en een Wurlitzer piano. Gardner zei eerder al eens zich te laten inspireren door oude platen waarbij de songschrijver ook de rol van producer op zich nam.

Hypnophobia is een aangename plaat geworden die, zoals verwacht, op vele fronten de jaren zestig ademt. Echter, Gardner liet zich voor dit album ook inspireren door obscure film- en televisiemuziek uit de jaren zeventig. De melodieuze en subtiel van kleur verschietende muzikale bries van ruim veertig minuten klinkt fraai. Contrasten en verrassingen blijven echter grotendeels uit op dit opvallend coherente maar ook wat eenvormige album. Gardner had best nog wat meer frictie of diepgang kunnen creëren, desnoods met de inzet van enkele gastmuzikanten.

Er valt echter genoeg te genieten op Hypnophobia, wat dat betreft heeft Gardner een plaat afgeleverd die zeker weer door velen omarmd zal worden. Al na vier minuten opent effectief gitaargetokkel de deur naar de onberispelijke, melancholieke instrumental Grey Lanes, een track waar Gardner zijn batterij elektronica op bijzonder smaakvolle en subtiele wijze inzet. Ook het ingetogen Face To Face profiteert van expressieve, geestverruimende klanken die de combinatie zang/akoestische gitaar naar een hoger plan tillen. Het pakkende Find Yourself valt direct lekker met de deur in huis en is de logische single.

Before The Dawn valt niet alleen op door zijn lengte (8 minuten) en hogere tempo, het is ook een track die door zijn lange, hypnotiserende instrumentale passages als een soort psychedelische electropop valt te kenschetsen. Het toont aan dat Gardner zijn ideeën over meerdere minuten durft uit te smeren, subtiel accenten aanbrengend in plaats van te gaan voor het snelle effect. De titeltrack, met zijn door stevige baslijnen aangedreven, filmische middenstuk is vervolgens een van de hoogtepunten van Hypnophobia, een stemmige plaat waarmee Gardner zijn internationale status aardig moet kunnen consolideren. Zijn magnum opus moet echter nog komen.