De in Arkansas en Florida opgegroeide gitarist is tijdens zijn tienerjaren verslingerd op hardrock en is jarenlang actief in het heavy metal milieu. Als laureaat van een wedstrijd won J.P. Soars ooit een gitaar en een meet and greet met BB King. Die ontmoeting heeft hij nooit vergeten, het bluesvirus zal hem nooit loslaten en hij verlegt zijn focus naar de blues.

Die evolutie is te beluisteren op drie langspelers waar hij zich met zijn hollow body gitaren  en eigenhandig vervaardigde tweesnarige cigarbox gitaren als een expressief en genuanceerd snarenman profileert. Het vierde werkstuk toont meer dan ooit  de veelzijdigheid van Soars. Samen met Chris Peet, zijn trouwe kompaan uit de Red Hots, die in ruim de helft van de vijftien tracks eveneens de basakkoorden verzorgt en toetsenman Travis Colby legt hij een bijzonder gevarieerd muzikaal parcours af met een imposante reeks gastmuzikanten.

Ain’t no Dania Beach opent de score, ondersteund door het vloeiende slidewerk van Paul DesLauries brengt Soars een ode aan zijn thuishaven en het is niet de enige track waarin dat thema  wordt aangesneden. De door de Interstate verbinding langs de zuidelijke kustlijnen van de Atlantische Oceaan geïnspireerde titeltrack Soutbound l-95 is een onstuimige surfrocker. J.P. raast als een bezetene over de frets geflankeerd door knallende drumsalvo’s.

Na de knallende pianoboogiewoogie van The Grass Is Allways Greener met de rafelige sax van Terry Hanck volgt Arkansas Porch Party een resonerend instrumentaaltje dat de sfeer van de  Mississippi Delta uitademt. Soars graaft nog verder in het verleden, met zijn rauwe stemtimbre reconstrueert hij  in Born In California zijn levensverhaal, dat in een kroostrijk gezin begon, op zangerig slidewerk. “I never had no money but I sure had a lotta love”.

De twee interpretaties van klassiekers van blues pioniers sluiten daar mooi bij aan. In het van Albert King afkomstige When You Walk Out That Door vult de voormalige Nighthawks gitarist Jim Thackery het eerste sologedeelte in, het vloeiende snarenspel van Soars verbleekt daarbij geenszins. Muddy Waters’ Deep Down in Florida wordt voor de gelegenheid aangevuld met  een blazerssectie en  gitarist Albert Castiglia zorgt voor vocale ondersteuning.

Het voodoo-getinte Sure As Hell Is Foolin’ Me, de zonnige soul swinger  Shining Through The Dark en Troubled Waters met  exotische percussie van Reza Filisofi, tracks waarin Teresa James voor sfeervolle vocale backing zorgt en Soars zijn veelzijdigheid etaleert.

Die drijft ook boven in fraaie instrumentaaltjes, in het op zwoele rumbaritme walsende Across The Desert volgt de harmonica van Lee Oskar (War) de melodieuze snarenlijnen van de  Viola Caipira, een Portugese folkgitaar en het met klarinet van Scott Ankrom gelardeerde Go With The Flo lonkt naar Gypsy jazz. Ongetwijfeld het sterkste en meest gevarieerde werkstuk van de bluesman.