The Piasa Bird verwijst naar de rituelen van de oorspronkelijke inwoners van Amerika, de Indianen. Die brachten op de rotsen langs de Mississippi rivier een afbeelding van een draak aan, John Everett Hardin groeide op in Alton Illinois in de schaduw van die rotstekening. Het werd de titelsong van zijn nieuwe langspeler, eerder bracht hij al twee werkstukken uit onder naam van Everett Thomas en enkele songs werden opgepikt door reclamewereld.

Hardin besloot zich voortaan volledig op het gezinsleven te concentreren. Ondertussen spookten nieuwe songs door zij hoofd en die werden verder uitgewerkt met de hulp van producer en bassist Hayward Williams , zelf een niet onverdienstelijk singer-songwriter uit het Midwesten. Multi-instrumentalist Daniel McMahon stelde zijn tot studio omgebouwde boerderij in Rockford Illinois  ter beschikking.

Het familieleven veranderde zijn leven drastisch maar diep in zijn hart leidt Michaels als vanouds het rusteloze bestaan van de rondreizende troubadour, getuige de weemoedige ode The Drifter dat zich evenals de overige songs als ingetogen country- en folkrock manifesteert. Het zachte warme stemtimbre van Hardin wordt afwisselend, in een enkel nummer samen, geflankeerd door fijne vocalen van Liza Day en Naomi Marie.

Het akoestische snarenwerk van Hardin krijgt gezelschap van de elektrische gitaar van McMahon. Die lardeert het wat vrijblijvend voorbij kabbelende Calypso met een fraaie outro en geeft Woman Like You samen met het orgeltje een levendiger karakter dat herinneringen oproept aan de countryrock van The Jayhawks. In het grimmige Shot My Baby Down bouwen orgel en donkere resonerende  snarentwang de spanning op. Dat tweespan duikt ook op in het tweede gedeelte dat helaas minder boeiend uitpakt. Het in twee delen opgesplitste Oh Sophia klinkt eerder saai gelukkig versnelt tussendoor even het tempo met de pianorocker Run Jackie Run! Al bij al een veelbelovende terugkeer van een getalenteerd singer-songwriter.