Het Poolse Izzy and the Black Trees verzet zich tegen het conservatieve regiem door terug te grijpen naar de hoogtijdagen van de punk. Het tegenantwoord waarmee jongeren hun onvrede uitspreken. Hierdoor bezit Trust No One de vooruitstrevende puntigheid en opgeladen batterijen vurigheid die je in de opruiende einde jaren zeventig/begin jaren tachtig dagelijks om je heen ervaart. Zeker ook in Polen welke zich dan klaar maakt om bij de Europese Unie aan te sluiten.

Een brutale rockchick attitude kun je niet faken, die bezit je gewoon. De eigenzinnige Izabela Izzy Rekowska is te oud om het naïeve boze schoppende punkmeisje uit te hangen, waardoor je haar wel serieus neemt. Een welgemeende stoere houding die perfect bij het naar haar genoemde Izzy and the Black Trees aansluit. Haar stem beperkt ze niet enkel tot de debuutplaat Trust No One, maar als vooraanstaand vechter voor de vrouwenrechten uit ze haar wantrouwen ook tijdens protesten in het politieke strategische gelegen thuisstad Poznań. Trust No One is hierdoor veel meer dan een albumtitel, het is een citaat welke als slogan een veel breder bereik uitstraalt.

Dat ontvlambare beladen spanningsveld staat zeker in het Thrust No One titelstuk centraal, waarbij haarfijn uitgelegd wordt in welke valkuilen de jeugd in hun zoektocht naar zelfredzaamheid terecht komen. Ga maar van je eigen mogelijkheden uit en laat je hierbij niet door media of politiek beïnvloeden. Vervolgens vervolgt er een onverwachte tegenreactie als Izabela Izzy Rekowska op moederlijke toon en flink wat distortion het ziekmakende eenzame gevoel als confronterende tegenhanger gebruikt. Elk idealisme vraagt om offers, zo eenvoudig is dat!

De disco heeft zelden zo rauw en donker als in het funkende Picasso’s Octopuss geklonken. Omarmt door jankende rockgitaren en een veelvoud aan pedalen echo’s stap je een beschimmeld afgetrapt punkhol binnen, welke het doorleefde van de underground clubs uitstraalt. Het smerige aroma van veel urine, veel rook en heel veel drank. Met gemak mengt daar de onzekerheid van de afdwalende deprimerende grungebeweging zich in de dromerige loeizware gitaarrock van het nineties diepblauw ingekleurde After Dark. Wanhopig en schemerig is het grimmige King Of Garden waar noise als een zorgvuldig opererende chirurg alle stukken positiviteit vakkundig verwijdert.

Mr. President adoreert aan het vrouwelijke boegbeeld van de punk. Het zou in alle opzichten een vergeten Patti Smith compositie kunnen zijn. Schaamteloos jatten en met een nieuw inpakpapiertje er omheen doorverkopen aan de nietsvermoedende luisteraar. Het David Lynch getinte ronddwarrelende Stranger Allow handelt over de verschrikte reactie die de vernietiging van een cultureel erfgoed oproept. Beelden van een in as veranderende Notre Dame worden door de smeulende jazz saxofoon gevormd die ten onder aan destructieve gitaarakkoorden gaat.

Dat vrouwen de gevoelige zintuigen beter ontwikkelen dan hun iets wat bottere tegenpolen blijkt weer eens als Izabela Izzy Rekowska de overgebleven ruimte met de openbare liefdesverklaring in de sensuele romantiek van Kite Dancer opvult. Alles dient mooi en zorgvuldig afgerond te worden, en hier doet het zeker geen afbreuk aan het geheel. Kite Dancer heeft de schoonheid van een bloedrode roos, afgeschermd door zeven stekende doornen. Ruim een half jaar na de Poolse releasedatum verschijnt Trust No One nu ook in de rest van Europa.