Soms verlang je net wat teveel van jezelf. Met het vijandig betitelde Trust No One maakt het wantrouwende Izzy and the Black Trees een overduidelijk statement tegen de zeer gestructureerde verharde maatschappij. Met kwaadheid alleen kom je er niet, dat beseft brutale vrijheidsvoorstander Izabela Izzy Rekowska maar al te goed. Het geschreeuw van deze anarchistische vrouwenrechtenstrijdster kost alleen maar veel energie. Haar herziende subtielere denkwijze leidt hopelijk wel tot die gevraagde aandacht. Revolution Comes In Waves, een frontale aanval wordt veel minder dan een genuanceerde geschiedschrijving getolereerd.

De Poolse cybercowboys herstructureren het Ready To Go novelty culthit ritme van Republica als basis voor het stevig om zich heen schoppende I Can’t Breathe (afsluiter Candy heeft raakvlakken met Bow Wow Wow, en die band bestaat gedeeltelijk uit dezelfde leden als Republica). Wordt er voorheen sterk op de oerbeginselen van de punk teruggegrepen, op de verbreding van Revolution Comes In Waves staat de krachtige vrouwelijke powerrock van de jaren negentig veel sterker op de voorgrond. Schijnbaar sluit deze generatie meer op de achtergrond van de zangeres aan. In ieder geval legt ze meer sensualiteit in haar hees geschreeuwde vocalen, en laat ze hierdoor ook haar vrouwelijkheid spreken. Eigenlijk raakt in die periode de acceptatie en tolerantie pas echt grond, al zal het vervolgens nog een aantal jaren duren voordat de gelijkwaardigheid pas echt verzilvert wordt.

Die feministische overtuiging domineert ook op Trust No One, al legt ze dat maatschappelijke probleem nu veel dichter bij haarzelf. I Can’t Breathe en het opspringende Break Into My Body weerkaatsten dat beklemmende gevoel van onmacht, onbegrip en dominantie. Love’s In Crisis, liefde ondergeschikt aan seks, een nietszeggend bijbegrip. Eigenlijk heel triest dat Izzy zo’n duidelijk statement nodig heeft. Nogmaals vrouwen veroorzaken niet de problemen, ze zijn nog steeds secundair aan de overheersende rolpositie van de man, daar gaat het mis. Het vrijheid beperkende Liberate verpakt diezelfde boodschap in duistere postpunk uitspattingen. Totale afbreuk van de chaos om vanuit die asgrijze krijtbodem een gewild gelijk rechtig Utopia bestaan te schetsen. Izzy and the Black Trees hebben het geluk dat tegenwoordig de aandacht sterk op het politieke “Je bent, wie je bent, kleurrijk, en uniek” issue gelegd wordt, en dat het gevoelige #metoo vraagstuk duidelijk zijn vruchten afwerpt. In twee jaar tijd is er veel verandert, en dat is maar goed ook.

De Devil On The Run ska punk saboteert die onvrede en legt er een explosieve bom onder. Het theatraal slagvaardige National Tragedy en de doodse kille Petty Crimes postpunk zijn regelrechte aanvallen op de monarchie, het dictatuur en alle andere onevenwichtige regeringsvormen. De meerderheid van het volk beslist, maar uiteindelijk sluit toch maar een partij een coalitie met de schikkende genootschappen welke zijn ideeën vorm geeft. Geen stemmeerderheid, maar strategisch inzicht bepaald de toekomst van het land. Kiesrechtinflatie verarmt de deelnamezeggingskracht en levert uiteindelijk bar weinig op. De grimmige keerzijde krijgt een duidelijk weerwoord in het vernietigende Visions waarbij Izzy de dragende schuld nog steeds bij zichzelf legt. Wat volgt is het bevrijdende Kick Out the Damned. De verschoppelingen plaatsen ze in stigmatiserende hokjes om daarvanuit een rebelse muiterij te ontketenen. Elke dag een stap dichterbij, elke dag wat winstprofijt, Revolution Comes In Waves.