Itasca
Open To Change
Deze fijne dame treedt onder de schuilnaam Itasca in de voetsporen van die andere ladies of the Canyon met haar zachte stemtimbre en subtiele fingerpicking. De voorgaande werkstukken van de in LA residerende Kayla Cohen kwamen nagenoeg uitsluitend met haar fluisterzachte stemtimbre en inventieve gitaarakkoorden tot stand. Open To Change breekt met die traditie, het is Itasca’s eerste langspeler met begeleidingsband. We kunnen liefhebbers van de betere luisterfolk meteen geruststellen. In essentie blijft het een aangelegenheid van dame met gitaar terwijl de ritmesectie subtiel en dienend ondersteund.
Itasca is niet alleen een zangeres met schitterend songwerk, de alomtegenwoordige fingerpicking op haar akoestische gitaar is eveneens van uitzonderlijke kwaliteit, zonder in opdringerige virtuoze demonstratiestandjes te vervallen. Alles past perfect in het bijzonder fraaie plaatje. In de eerste vier songs komt de pedalsteel van Dave McPeters wat meer op de voorgrond en dat geeft songs als Buddy, Henfight en No Consequence een wat melancholieke ondertoon en het in gestrekte draf voorbij huppelende G.B. een dynamische drive.
In Carousel zet Itasca zich aan de pianovleugel die gezelschap van een treurige viool krijgt, het is de een ietwat donkere song als de fingerpicking op de voorgrond komt belanden we meteen in een andere sfeer. Complexe gitaarakkoorden brengen in Just For Tomorrow het licht en de zon terug in de somberte. In Daylight Under My Wing zijn we met de dwarsfluit helemaal terug in de jaren zeventig, dat is de periode waar we voortdurend aan denken bij het beluisteren van Open To Chance. Het wonderlijke, avontuurlijke snarenspel refereert naar Bert Jansch. Vashti Bunyan, Judee Sill en andere softspoken diva’s uit een ver verleden flitsen door mijn hoofd en we hebben tijdens recente luistersessies beslist minder aangename momenten beleefd.