Na het overweldigende gelijknamige debuut (2017) en de dito optredens die op het album volgden, was het een maand terug fijn her-kennismaken met Irreversible Entanglements toen hun nieuwe track Homeless/Global verscheen. Ruim 23 minuten jazzontluchting op een weldadig avontuurlijke manier. Het bleek de perfecte aanzet tot het nieuwe album Who Sent You?

Camea Ayewa (vocalen), Keir Neuringer (sax, percussie), Aquilles Navarro (trompet, percussie), Luke Stewart (contrabas, percussie) en Tcheser Holmes (drums, conga’s) hebben met Irriversible Entanglements een band bij elkaar gebracht die zowel puur bij de vrije jazz blijft als de grenzen flink verlegt. Op hun nieuwe album Who Sent You? trekken ze de lijn van hun debuut en het tussendoor uitgebrachte Homesless/Global moeiteloos en genadeloos door.

Who Sent You? is zo’n avontuurlijk jazzalbum waarvan je hoopt dat ze veel meer gemaakt worden. Noem het door punk beïnvloed, noem het van de straat, de stijl van jazz maken die Irreversible Entanglements voorstaat heeft net als labelgenoot Jaimie Branch veel onstuimigs, wild, dwars en onaangepasts. Bepaald niet gemaakt om je gemakzuchtig te pleasen maar juist om je met opwindende muziek en rake teksten ongemakkelijk achter te laten. Ongemakkelijk in de zin van ‘wat heb ik een enorme lading geweldigs over me heen gekregen, laat me even bijkomen, ik ben bang dat ik iets gemist heb, ik wil dit opnieuw horen’.

Who Sent You? heeft een verpletterende overtuigingskracht. Vijf lang uitgesponnen tracks die met diepe baslijnen, ratelende drums en sax en trompet in de lead een nog krachtiger statement geven dan hun onvolprezen debuut. Onstuimig, rafelig en opwindend en net even wat rechtlijniger dan dat debuut.

Camea Ayewa, die als Moor Mother jazz poetry de afgelopen jaren een frisse nieuwe klap heeft gegeven, is het hart van de band. Zij is het die met haar gesproken teksten de vaart in de songs houdt dan weer inhoudt om nog duidelijker het onrecht in het Amerika van nu of meer persoonlijker zaken uit te spreken. Alleen het ontrafelen van de teksten van Ayewa is steeds alle moeite waard.

De titeltrack, een vrije, door de muzikanten hevig ontregelende compositie, draait om Ayewa. ‘Who sent you? What did they tell you? What are you doing here in my neighboorhood…’ Zij leidt de band door de muzikale jungle met gesproken teksten die je aandacht constant opeisen. Uitermate intrigerend.

Openingstrack The Code Noir/Amina zet de fijne ongemakkelijke toon die je gelijk hun muziek inzuigt. De onstuimige titeltrack (zie voorgaande) die daarop volgt intrigeert waar de groovy vibe van No Más de basis is voor Moor Mothers sociale en politieke statements (‘No Más. War.‘). Heerlijke track die flink groovet over de donkerte in de tekst.

Het vrije, ontregelende Blues Ideology met wederom Ayewa op sociale sleurtocht (The Pope must be drunk. Stumping through the street….) biedt nog meer fascinerende klanken. Dit is jazz uit een drukke stad, met een tempo en een timbre (heftige blazers!!) van opgejaagdheid. Brutaal, dwars en diep. Pas op Bread Out of Stone keert er op het album iets van rust terug. Het is een open tegelijk kale compositie die vooral om de fijne basloop van  Stewart (sowieso een bassist die strooit met dikke baslijnen) heen draait en de diepe tekst van Moor Mother frontaal plaatst.

Who Sent You? is een belangrijk jazzalbum. Niet alleen omdat het International Anthem, het uit Chicago afkomstige platenlabel, wederom op de kaart zet als het belangrijkste jazzlabel vanuit Amerika. Juist ook omdat nu wel helemaal duidelijk is dat hun debuut het breekpunt was waarover Irreversible Entanglements alleen maar meer en hard kon doorgroeien. Who Sent You? is nog beter dan hun debuut en dat was echt al heel erg goed.