Het tweede album van Ironweed is een conceptalbum. Nu denk je daarbij waarschijnlijk gelijk aan  moeilijke symfo rock, maar daar is bij dit gezelschap absoluut geen sprake van. De nummers zijn zelfs niet eens lang. Ironweed maakt hele vette rauwe rock. Het beste van de band is zanger / gitarist Jeff Andrews. Zijn aparte stemgeluid, beetje schreeuwerig, rauw, maar wel met behoorlijk bereik is ideaal om een portie vette riffs naar een hoger niveau te brengen. Af en toe doet hij mij zelfs aan Bobby Blitz van Overkill denken. Bijvoorbeeld in Enduring Snakes

Op de hoes staan allerlei mensen afgebeeld met wijd opengesperde ogen en een smile van hier tot Tokyo. Helemaal stom geslagen, waarschijnlijk na het beluisteren van dit plaatje. Want deze heren uit Albany NY schoppen behoorlijk kont. Een ruige mix van ouderwetse metal, sludge en stoner zorgen voor een riff orgasme. De band gaat recht voor uit met hun verpulverende heavy sound. Now Stronger opent super heavy. Met name de spannende gitaarloop geeft het begin een donkere sfeer mee en aan het einde vliegen de riffs om je oren. The Lucky Ones brengt wat oude metal invloeden mee en aan het einde gaat deze track ook helemaal los wat een bijna hypnotiserende werking heeft. And The New Slaves begint rustig en wordt daarna een logge stoner track en hierin is Jeff Andrews zijn stem helemaal geweldig. Vooral de hoge uithalen doen het helemaal. Meer dan 7 minuten waarin veel gebeurt.

Awaken klinkt als oude seventies rock met een waanzinnige zanglijn en Heavy Crowns klinkt zoals de titel doet vermoeden.

Voor mij was het niet nodig meerdere luisterbeurten te hebben om deze plaat op waarde te schatten. Als je net zoals ik gecharmeerd bent van de zang is het al snel goed. Maar de band weet ook goeie songs neer te zetten met veel afwisseling en een oneindige verzameling riffs en grooves, die de laatste 40 jaar rockhistorie doen herleven