Iron Maiden’s eerste live dubbelaar, Life After Death, verscheen na vijf studioalbums. Hun tweede liveplaat, gesplitst in twee delen (A Real Live One & A Real Dead One) volgde na vier nieuwe studioalbums. Sinds 2002 verschijnt er standaard na elke wereldtournee een liveplaat als toegift en herinnering voor de fans en inkomstenbron voor de band.  Gelukkig speelt Iron Maiden na elke release een hele rits nummers van hun nieuwste plaat zodat de overlap met andere liveplaten kleiner is dan bij menig andere band. The Book Of Souls Live Chapter is geen uitzondering. De band speelt maar liefst zes nummers van dit album en doorspekt die met tal van klassiekers uit hun inmiddels behoorlijk grote oeuvre. Opvallend is dat de band de voorgaande releases, The Final Frontier en A Matter Of Life And Death, compleet negeert. Dat is niet erg want die albums staan niet bepaald te boek als hoogtepunten in de geschiedenis van de Britten.

Elk nummer van The Book Of Souls Live Chapter werd in een ander land opgenomen zodat maar liefst zes continenten zijn vertegenwoordigd op dit album. Net als op het podium klinkt de band mede dankzij de uitstekende productie energiek en vitaal en komen de vocalen van Dickinson goed uit de verf. Het is een liveplaat zoals de Maiden fans die graag hebben. Voor de pietlutten kunnen we nog melden dat de achtergrondvocalen in Death Or Glory niet bepaald zuiver zijn en Wrathchild wat te traag wordt gespeeld. Het zijn kleine smetjes op een prima liveplaat. Ander dan bijvoorbeeld Metallica speelt Iron Maiden bij elke show dezelfde setlist en daar heeft men ook bij de laatste tour over nagedacht. Na twee nieuwe nummers volgt steevast een klassieker om de vaart te bewaren. Dat is hard nodig want Iron Maiden nummers worden door de jaren heen steeds langer. Door het avontuurlijke karakter is The Red And The Black compositorisch het meest boeiende nieuwe nummer. De toespraken die Bruce Dickinson tussen de nummers houdt zijn niet aan het album toegevoegd. Dat is maar goed ook, omdat een toespraak de vaart uit de concertregistratie haalt, na de tweede luisterbeurt al verveelt en tijdens een concert misschien sympathiek klinkt, maar achteraf vaak inhoudelijk nogal banaal is. Zo hield hij op het (live gestreamde) concert op Wacken (Duitsland) een verhaal waarom Iron Maiden nooit over politiek zingt en zich niet met politiek bemoeit. Die a-politieke houding valt wellicht te prijzen, maar impliceert dat men de huidige status quo eigenlijk wel prima vindt. George Orwell kon het natuurlijk nog veel mooier zeggen dan uw recensent. “The opinion that art should have nothing to do with politics is itself a political attitude,” aldus Orwell. Afijn, we zijn blij dat Iron Maiden gewoon een puike liveplaat heeft gemaakt en laten de rest voor wat het is.

Dat Maiden graag live speelt blijkt wel weer uit het feit dat een nieuwe Europese tournee is geboekt. Op 1 juli 2018 staat de band weer in het Gelredome in Arnhem en onze Belgische vrienden kunnen de band op Graspop zien waar Maiden samen met Guns N’Roses en Ozzy Osbourne een van de headliners is. De echte liefhebbers zullen komende zomer ook tijdens het WK voetbal weer massaal aanwezig zijn in de arena’s en op festivals.