×

Recensie

Metal

06 september 2021

Iron Maiden

Senjutsu

Geschreven door: Richard Verbrugge

Senjutsu Iron Maiden Metal 3.5 Iron Maiden – Senjutsu Written in Music https://writteninmusic.com

Door de status die Iron Maiden wereldwijd geniet is het management team van de band gewend om er een meerjarenplanning op na te houden. Al vele jaren werkt de band met een vaste cyclus: nieuw album – wereldtournee waarbij nieuwe nummers worden gespeeld – live album – wereldtournee waarbij oud materiaal wordt gespeeld – pauze en daarna begint de cyclus opnieuw. Het coronavirus gooide de planning echter volledig overhoop. Concerten werden verschoven en geannuleerd. Een nieuw album dat begin 2019 in Parijs werd opgenomen, bleef ruim twee jaar op de plank liggen. Op 3 september zag album nummer 17 dan toch het licht.

Meer dan zes jaar hebben de fans moeten wachten op nieuwe muziek. Nooit eerder zat er zoveel tijd tussen studio albums, maar ach alles is relatief. De vorige keer dat Abba muziek uitbracht stond Paul Di’ Anno nog bij Iron Maiden achter de microfoon. Senjutsu heet het album, een Japanse term die vrij vertaald strategie en tactiek betekent. Het titelnummer begint met zware drumslagen die doen denken aan de grote trommels die legioenen in een ver verleden met zich meedroegen. Al snel vallen de gitaren binnen en krijgen we een goed, doch typisch Iron Maiden nummer voorgeschoteld. Wat de eerste keer opviel en bij herhaalde luisterbeurten wordt bevestigd is dat het bereik en de kracht van Bruce Dickinson’s stem wat is afgenomen. De verschillen zijn klein, maar vermoedelijk heeft de keelkanker helaas toch wat gevolgen gehad. Het titelnummer duurt ruim acht minuten en dat is geen uitzondering want het regent (te) lange nummers. De laatste drie nummers duren elk zelfs langer dan tien minuten. Met bijna 82 minuten speeltijd is ook dit Iron Maiden album dus een lange zit.

Stratego is een stuk korter, sneller en energieker en zal het live vast en zeker goed doen. Ook hier horen we Murray, Smith en Gers weer fijn soleren. Voorafgaand aan de release was er een leuke campagne met de naam Belshazzar’s feast, een verwijzing naar een bijbelpassage over teksten op de muur. Dat bleek de opmaat tot de single The Writing On The Wall. Het nummer is goed opgebouwd en bevat zelfs wat klanken die we als southern rock zouden kunnen bestempelen. Het geld voor de video hadden ze overigens beter in het hoesontwerp kunnen stoppen want het is lang geleden dat we gedetailleerde hoezen kregen als Powerslave en Somewhere In Time. Het navolgende Lost In A Lost World is nogal langdradig en niet overal loepzuiver. Het eerste moment waarop je je afvraagt of producer Kevin Shirley wel kritisch genoeg is geweest. Days Of Future Past klinkt 100% als Iron Maiden en dat is enerzijds fijn, maar anderzijds ook de plek waar de schoen wringt. De band speelt wel erg op zeker en valt meer dan eens in herhaling. Gelukkig wordt de eerste CD afgesloten met het sterke The Time Machine. Eindelijk eens geen herhaling van voorgaande zetten, een goed refrein en goed gitaarwerk. De galopperende ritmes van bassist Steve Harris komen hier tot zijn recht.

Iron Maiden leende in het verleden wel vaker titels van beroemde films en boeken (From Here To Eternity, Where Eagles Dare etc.) en ook hier is dat het geval. The Time Machine is een beroemd boek van HG Wells en Darkest Hour was een paar jaar geleden een goeie film over Churchill. Ook op dit album is Darkest Hour een hoogtepunt en waarschijnlijk het beste nummer van het album. De melodie, het gitaarspel en de opbouw kloppen als een bus. De laatste drie nummers, Death Of The Celts, The Parchment en Hell On Earth zijn allemaal veel te lang en hoewel ze aardige passages en lekker gitaarwerk bevatten wordt nu toch wel heel duidelijk dat producer Kevin Shirley een mak schaap is. Hij had op zijn strepen moeten gaan staan en de heren moeten vertellen dat er geschrapt moet worden. Steve Harris duldt echter geen tegenspraak, dus blijven de lange intro’s, uittro’s en kabbelende middenstukken gehandhaafd. Het is zonde want met een paar minuten minder was een nummer als Hell On Earth ijzersterk geweest.

Het advies is dan ook om voor het volgende album een andere producer in te huren, bijvoorbeeld Andy Sneap. Het is echter de vraag of er nog wel een studioalbum gaat komen. In 2022 gaat The “Legacy Of The Beast” tournee verder, daarna volgt vast een tournee voor Senjutsu en dan zitten we al in 2024. Drummer Nicko McBrain wordt volgend jaar zeventig en ook de andere leden zijn inmiddels bijna allemaal pensioengerechtigd. Mocht het onverhoopt de zwanenzang van de band zijn, dan neemt McBrain wel in stijl afscheid want hij levert een topprestatie. Kwalitatief is Senjutsu een degelijke, doch wat voorspelbare Iron Maiden plaat. De fans zullen we er niet of nauwelijks om malen, die hebben de komende tijd veel om van te  genieten.



  1. Senjutsu (8:20)
  2. Stratego (4:59)
  3. The Writing on the Wall (6:13)
  4. Lost in a Lost World (9:31)
  5. Days of Future Past (4:03)
  6. The Time Machine (7:09)
  7. Darkest Hour (7:20)
  8. Death of the Celts (10:20)
  9. The Parchment (12:39)
  10. Hell on Earth (11:19)