Up the Irons! Dat was ooit het legendarische zinnetje dat Iron Maiden albums in de ver achter ons liggende jaren Achtig tooide. Dat zinnetje ademt in alles energie. Bij Maiden geldt dat energieke net zozeer voor de studio-albums als dat het geldt voor de live albums die de band aflevert. Met de klassieke live dubbelaar Live After Death die verscheen als optekening van de Powerslave (World Slavery) tour als het ultieme vastleggen van die energie, maakte de band door de jaren heen, vaak ook als fraai souvenir van een tour, live albums. Vaak ook vastgelegd op beeld, want Maiden shows bieden naast de dynamiek van de band ook nog een waar visueel spektakel.

Maiden was al even onderweg met de Legacy Of The Beast tour; die startte in 2018 en die in het teken stond van de gelijknamige game. Nadat Europa, de Verenigde Staten en Latijns Amerika waren aangedaan was het idee de tour voort te zetten in Oceanië, Azië en opnieuw Europa. Een lange en uitgebreide wereldtour die noodgedwongen door de intrede van Covid 19 vervroegd tot een halt geroepen werd. Tijdens de tour dook Maiden stevig in de geschiedenis en haalde de opener terug van Live After Death. Daarmee opende Maiden tours overigens al vaker. Net als tijdens die tours klonk er nu ook eerst Churchill’s Speech, het stukje speech van Churchill waarin hij zijn landgenoten opriep te blijven vechten en waarin als laatste citaat “We shall never surrender” is opgenomen. Voor de Maidenliefhebbers het sein dat Smith, Murray en Gers de openingsriff inzetten van Aces High, een nummer over de Battle of Britain vanuit het perspectief van een RAF-piloot. Bruce Dickinson in bijpassende outfit, met authentieke helm de bühne nemend. Geen man om stil te zitten, Bruce ‘the siren’. En ook in zijn 62e levensjaar klinkt de sympathieke Brit uiterst vitaal. Je hoort weliswaar de inspanning in zijn stem, maar de wijze waarop hij in de opener zijn stem de sporen geeft, is indrukwekkend. De zeer overtuigende opener zet de stemming meteen. Steve Harris galoppeert er met zijn kenmerkende basloopjes op los, Nicko McBrain stuwt de motoren van Maiden voort en het driehoofdige gitaartandem van Dave Murray, Adrian Smith en Janick Gers onderstreept dat Maiden na aartsvaderen van het twingitaargeluid, Thin Lizzy, het meeste weet te maken van melodieuze dubbele dan wel driedubbele gitaarpartijen. De binnenhoes laat Bruce zien geflankeerd door Adrian Smith met boven hen beiden een Spitfire in actie. De show is onderweg.

Om daarna verder te gaan met Where Eagles Dare, ook een nummer over de Tweede Oorlog, deze keer  gebaseerd op een boek van Alistair MacLean en op gelijknamige film. Het tempo blijft hoog en de gitaarpartijen klinken eenvoudigweg hemels. Zó neem je je publiek mee in een ultieme hardrockervaring. Wanneer daarna 2 Minutes To Midnight klinkt en niet het heroïsche maar juist de afkeer van (nucleaire) oorlogsdreiging én de oorlogsindustrie klinkt, voelt het al helemaal als de World Slavery Tour: een erg strakke uitvoering! Wat Maiden onderscheidt van andere bands die zangers wisselen: Bruce en de band spelen nummers die Maiden opnam met Blaze Bailey en ook die brengt Bruce vol overtuiging en bezieling. Zijn machtige uitvoering van The Clansman laat ook horen dat de Blaze-periode zeker ook pareltjes bevatte.

Als daarna The Trooper klinkt met het uiterst herkenbare loopje, weet je zeker dat het eind september 2019 in Mexico City één groot Maidenfeest was. Eddie in de outfit die Bruce normaal draagt tijdens de uitvoering van het nummer en het zwaardgevecht dat zich tussen hen afspeelt, ook afgebeeld op de binnenhoes. Wat blijft dat loopje heerlijk, ook al die jaren na het uitbrengen van Piece Of Mind. Dat album bood ook de eerste kennismaking met Revelations, het nummer dat Bruce op Live After Death aankondigt als “One about religion, or about washing your car. Actually, it’s about opening a pair of curtains. Song’s called Revelations, this one!” Van die dingen die een album kleur geven en die je na al die jaren nog steeds in gedachten hoort als het nummer klinkt. Net als het “Scream for me, Long Beach!”. Hier is het natuurlijk Mexico dat Bruce op deze wijze opzweept. En het werkt op exact dezelfde manier. We krijgen een tweede nummer geassocieerd met religie. Hier neemt de band de mores van religieus geïnspireerden nog eens nader onder de loep. Oorlog of andere daden in de naam van een god? Steve Harris heeft er zo zijn vraagtekens bij en de band laat dat horen ook in For The Greater Good Of God. Het macho imago van de band én van de muziekstroming betekent niet dat we hier te maken hebben met een band die enkel geweld verheerlijkende  of oppervlakkige teksten declameert. Het album is retestrak geproduceerd door Tony Newton en dat blijkt ook uit deze spetterende uitvoering. Het is het jongste nummer op het album, afkomstig van het A Matter Of Life And Death uit 2006.

The Wicker Man van Brave New World volgt. En verdorie, net als ook het nummer hiervoor, wat klinken de nummers van na de reünie met Bruce live toch ook nog steeds ontzettend lekker. Natuurlijk is het volop meezingtijd, maar ook dat hoort erbij. Maidenfans zullen niet stil en ingetogen een concert van hun helden meemaken. De crowd participation is onderdeel van het spektakel. Het hoort bij het beleven van de muziek van de band. Zolang dat niet bij elk nummer op een zelfde manier gebeurt én zolang het niet vervalt in een eindeloos ‘ho-ho-ho’ inpassend bij elk gezamenlijke gespeelde en daarvoor passende riff of akkoordenreeks, is het overkomelijk. De band weet dat doorgaans goed in balans te houden. Sign Of The Cross, ook uit het Blaze-tijdperk is een mooi slepend nummer waarin Bruce helemaal tot zijn recht komt en waarin de drie gitaristen van de band een imposante geluidsmuur neerzetten, samen met Michael Kenney op toetsen. De band excelleert in deze heavy hoogmis. Luister vooral ook hoe de solo’s elkaar afwisselen. Genieten voor de liefhebbers!

Dan volgen de krakers elkaar daarna al helemaal in een strak tempo op. We gaan eerst terug naar Piece Of Mind voor Flight Of Icarus en man, wat is dit ook weer door en door Maiden! Het baswerk van Steve al net zo stuwend als de drums van Nicko en de jagende gitaarpartijen verbeelden het oude mythologische verhaal prachtig. Dan is het weer meezingtijd als we de openingsklanken van Fear Of The Dark horen. Mexico City staat al meteen op de kop. En dan moet het officiële breek-er-maar-uit-moment nog komen. Als Bruce voor de eerste keer zingt “Fear of the dark” is de hele zaal al gereed om los te gaan als de gitaristen het loopje inzetten. Kan het feest nog completer? Jawel hoor, want daarna volgen The Number Of The Beast, The Evil That Men Do, Hallowed Be Thy Name en Run To The Hills.

Na al die jaren speelt de band de verschillende nummers nog steeds zeer strak. Nicko klinkt zelfs zowat als herboren in deze liveset. Of het de productie is of niet, de band schrijft weer een mooi live album op hun naam. Mooi ook om te horen dat de band een aantal nummers net even anders benadert qua solo of qua moment van invoegen daarvan. Dat komt de frisheid van de set zeker ten goede. Wie ten tijde van Live After Death had gedacht dat de band die drive door de jaren heen niet zou kunnen vasthouden, komt bedrogen uit. Ook nu staat de band als een huis. Nights Of The Dead is Maiden live anno 2019 zoals we de band graag horen: gretig, gedreven en groots. Als live act onverslaanbaar in hun genre. Voor de ene zal dat nadrukkelijk metal zijn, de ander vindt het misschien hardrock. Welk etiketje je er ook wilt plakken, het is onmiskenbaar Iron Maiden. Stevige, melodieuze heavy rock, fijne riffs, met een zeer energieke Bruce als spreekstalmeester en zanger, een topritmesectie en gitaarpartijen en solo’s om je vingers bij af te likken. Hoe was het ook alweer? Up the Irons! Geweldige liveset!