Als u het ons vraagt: Karen Willems is een van de meest intrigerende muzikanten in de Belgische muziekwereld. Al geruime tijd overigens, want ze droeg door de jaren heen bij aan een haast niet bij te houden reeks projecten. Of het nu de percussionele ondersteuning van Zita Swoon Group was, de liveband rondom pianist/componist Jan Swerts of samenwerkingen met gitaristen als Jean De Lacoste of Mauro Pawlowski, met Willems achter de drumkit zit het altijd goed. En dan is er nog het eigen project Inwolves uiteraard, een heel andere wereld. Na Air+ (2014) en Involves (2016) werd het stilaan tijd voor iets nieuw. Dat werd Color In The Zoo.

Opnieuw trekt Willems zoals we eigenlijk van haar gewend zijn, op het nieuwe Inwolves album een heel andere richting uit. Wat behouden werd is de honger om geen compromis toe te laten. Noem het desnoods een creatieve zoektocht, maar wat behoorlijk snel duidelijk wordt, is dat Willems, die deze keer niet enkel drums, percussie en synths voor zich nam maar het palet uitbreidde met gitaar, bas, fluit, helemaal geen toegevingen wil doen. Een beetje alsof ze haar eigen werkterrein duidelijk afbakende: Inwolves, dat ben ik. Dit is mijn speeltuin die ik naar eigen goeddunken vorm geef en verder kneed en kleur met andere speelkameraden zoals Glen Steenkiste, Maarten Flamand, Nils Grondahl,.. en niet in het minst producer Pepijn Caudron (Kreng). Geen huurlingen, maar vertrouwelingen. Want als er iets dit album recht houdt is het wederzijds vertrouwen en het geloof dat ondanks de ogenschijnlijke vreemdheid dit album zijn weg zal gaan vinden naar (uitverkochte) podia en een publiek dat hier gaat van blijven smullen.

Bij een eerste beluistering denk je al snel: wat is dit weer zo ongewoon. Faaaar out. Dat merk je deels al aan de lichtpsychedelische hoes. In het nachtelijke landschap ontwaar je piepkleine kamertjes waar je kan schuilen, wat ergens ook opgaat voor de songs op de derde Inwolves plaat. Neem opener All Construction die zich kenmerkt door grillige, ongrijpbare sferen en kale, ja zelfs tribale percussie. Die track voelt aan als een zachte landing in een schijnbaar niemandsland, met een bas die slechts de juiste noot raakt en de heerlijke combinatie tussen percussie, bas en het stemmige, wat aan Godspeed You! Black Emperorachtige vioolspel van Nils Grondhal die de luisteraar betovert. Iets later bij de intro van She Needs Air krijgen we eerst een streep panfluit alvorens er een kratje weirde, licht oriëntaals beïnvloede elektronics van een goed jaar wordt opgetrokken. Bevreemdend ? Zeer zeker. Maar dat is net ook de bedoeling. Willems & co blijven ver weg van de comfort zone en houden het graag prikkelend, spannend en .. welja, experimenteel.

Het is knutselwerk, maar het vloeit allemaal knap en kundig in elkaar over. Referenties zijn er vrijwel niet, daarvoor is de muziek te oorspronkelijk. Al hoor je wel in o.a. To Louis Hardin (aka Moondog), inbegrepen onheilspellend stemmenwerk en demente cadanzen, dat die een van de talloze invloeden is die in de plaat sijpelde. Net zoals pakweg ‘global sounds’, alternatieve soundtracks en experimenteler gerief.

Tijdens het atmosferische Attack Of The Tumbleweed hoor je dan weer hoe Willems fieldrecordings verwerkt. Ook dat gebeurt allemaal spontaan en intuïtief, net zoals de sessies die aan de basis van het album liggen. Eigenlijk is het vreemd dat een talent zoals dat van Willems zo Under The Radar blijft. Al is ook dat een wat dubbelsnijdend zwaard. Zo zien we haar niet direct in de hitparades opduiken, maar wat meer aandacht uit de mainstream pers zou vast en zeker helpen. Prima, diverse en veelkleurige plaat, aanbevolen voor muziekliefhebbers die zich graag laten verwennen met een goede streep Kicking K.