Nieuw Zeeland maakt bij ons koningspaar veel indruk door de boos uitziende culturele welkomstceremonie van de Maori. Flink geschrokken vervolgen ze hun bezoek. Deze energie en woestenij hoor je ook in Into Orbit terug. Hoe krijgen ze het voor elkaar om met twee man sterk zo’n geweldig geluid te produceren. Het uit Wellington afkomstige duo bestaat uit gitarist Paul Stewart die als een jonge tovenaarszoon van Gandalf de meest waanzinnige magische akkoorden tevoorschijn goochelt, en de van bezetene slagvaardig vakmanschap voorziende drummer Ian Moir. Dat de zang ontbreekt is geen gemis, sterker nog, het valt niet eens direct op. Kinesis is ondertussen hun derde instrumentale thrashende postrock plaat. Ouderwetse melodieuze headbanger muziek voor gevaarlijk uitziend langharig tuig. Into Orbit maakt het onderscheid met de doordachte geschoolde onverwachte wendingen, welke de genialiteit van de unieke sound nogmaals benadrukken.

Het epische Shifter gaat voluit als een veldslag sage van start. Halverwege ontstaat er ruimte voor aangename melodieuze Metallica riffs en soleerwerk welke zich prima met Ride the Lightning kunnen meten. Plaats jezelf 35 jaar terug in de tijd, bedenk er wat krachtpatserig drumwerk bij, en je komt een heel eind bij Kinesis in de buurt. Dat het vervolg nog een stuk steviger is verbaast mij enigszins. Niet dat ik dit niet gewend ben, maar puur vanwege het onbegrip van hoe twee muzikanten in staat zijn om zoiets grootst neer te zetten. Steeds maar krijg je de indruk dat hier minstens een vierkoppige muzikale vuurspugende draak aan het werk is. Zo strak zijn ze op elkander ingespeeld. Met aangenaam inheems geroffel vestigen ze de aandacht op het door meerdere gitaren overgedubde Between Stars. Zo bijzonder dat ze door de hardere drone passages telkens aan de rockzijde verblijven, en niet de industriële kant op gaan. Natuurlijk verrichten de effectenpedalen van Paul Steward het nodige werk, maar de katalysator is toch wel zijn vingervlugge gitaarspel.

Er is er meer dan genoeg ruimte voor afwisseling. Met het funkende Crystallise kiest Into Orbit voor een fraai rustige uitbouwende geheel, halverwege kunnen ze het toch niet laten om volledig los te gaan. Die variatie is ook in het zwaardere brokstuk Summoning terug te horen, wat ergens in de krochten van de aarde open scheurt. Het verlichtend soleerwerk zorgt voor het nodige tegengas. Het korte Nil ademt de opnamestudio uit, nog behoorlijk clean zonder veel poespas heeft het de basis van een ongepolijste demoversie. Emergence dringt zich traag tot een dynamische kernexplosie op. Hoe gedurfd is het dan om met Burial Mask de postpunk kant op te gaan. Met typerende hoge gitaarsluiers en doffe slagen wanen we ons weer eventjes in de jaren tachtig. Dit alles onder toeziend oog van de metal goden. Het compactere symfonische Pale Sky heeft zelfs nog meer hit potentie. Ergens wordt er een aangename basliin tevoorschijn getoverd, die er nog meer swing aan geeft. Het theatrale gotische van Horus is een machtige eindstuk met hoofdzakelijk doommetal invloeden. Zwaar drukkend sluit Into Orbit hiermee hun voortreffelijke derde langspeelplaat Kinesis af.