Het debuut van Intergalactic Lovers is een plaat die in Nederland op groeiende belangstelling mag rekenen. Dat is mede te danken aan overtuigende optredens van de band als voorprogramma van dEUS. In een half jaartje tijd heeft het vanuit Aalst opererende kwartet flink aan naamsbekendheid gewonnen. Ging eerst België om, dit jaar lijkt Nederland aan de beurt.

Intergalactic Lovers bleek live een prima band. Daar mochten vele dEUS-fans in 2011 getuige van zijn. Binnen een sterk collectief waren het vooral zangeres Lara Chedraoui en gitarist Maarten Huygens, die de groep iets extra’s meegaven. Dit is op Greetings & Salutations wederom het geval. De prettig penetrante zang van Chedraoui roept vage herinneringen op aan allerlei namen uit heden en verleden – sommigen noemen Feist maar je kunt ook zomaar uitkomen op The Mo of Fay Lovsky – en de gitaarpartijen van Huygens getuigen van een breed arsenaal aan inspiratiebronnen.

In de kalme, oprechte en kwetsbare vriendschapsverklaring Bruises zijn het de gloedvolle gitaar en de breekbare vocalen die ontroeren. Het akoestische Drive mag zich verderop wentelen in een warm bad aan gitaareffecten. Sixties- en surfsferen domineren op het over vertwijfeling handelende Queen Of The Highs. Het is een welkome verbreding van de horizon op Greetings & Salutations.

Intergalactic Lovers weet nog geen album lang te boeien. Hoewel absoluut niet slecht, weten composities als Look At Those Boys, Howl, Drive, Soul For Hire en Like A Fool niet echt te raken. Het valt natuurlijk ook niet mee natuurlijk om nog eens tien keer te tippen aan het niveau van de single Delay, een van de onbetwiste hoogtepunten op deze plaat en een knap staaltje indringende indiepop, compleet met effectvolle gitaren en diepe bassen. Wat dat betreft had Intergalactic Lovers de lat voor zichzelf wel hoog gelegd.

Naast Delay mogen ook opener Shewolf – over een vrouw met een slechte dronk – en Fade Away niet onvermeld blijven. Laatstgenoemde track blinkt uit in originaliteit: Beatlesque sfeertjes, een leuke tweede stem en verfrissende handclaps. Het zijn zijsprongen als dit Fade Away en het eerdergenoemde Queen Of The Highs die Greetings & Salutations extra kleur geven.

Intergalactic Lovers draagt de belofte van een klassiek, indringend en memorabel popalbum in zich. Dat mag echter ook best een mini-album zijn. Greetings & Salutations had met een wat kortere tracklisting namelijk van a tot z volledig kunnen overtuigen. En dan had de band zijn eerste klassieker al op de palmares mogen bijschrijven. Nu kunnen we ‘slechts’ spreken van een goed debuut, een plaat waarmee je ‘absoluut kunt aankomen’. En ach, dat is natuurlijk ook een goed vertrekpunt. Tel daarbij op dat de band in januari en februari door heel Nederland speelt – van Groningen tot Maastricht en van Haarlem tot Arnhem – en het laat zich raden dat Intergalactic Lovers in 2012 ook in Nederland gaat doorbreken.