Het is te triest voor woorden dat een Algerijnse band als Imarhan een Europees platenlabel nodig heeft om hun platen uit te brengen, maar anderzijds is het natuurlijk geweldig dat het Duitse City Slang hiervoor open staat. Investeer juist in de mogelijkheden om vanuit het thuisfront plaatselijke muzikanten een kans te bieden om zelf aan hun albums te verdienen. Bouw geen onbereikbare luchtkastelen, maar zorg voor geschikte zelfredzame materialen. Aboogi is veel meer dan de derde Imarhan plaat. Aboogi is het broeinest van voltooide ideeën, de in Tamanrasset gevestigde opnamestudio, de trots, vastgelegde ziel, met Iyad Sadam als muzikaal spreekbuis voor de vergeten jonge Toeareg generatie.

Achinkad, de nomadetocht van een naar vrijheid verlangende gazelle. Sierlijk en met opgeheven kop paraderen de inheemse ritmes als eigenwijze bokkesprongen door de song heen. Een koor aan vocale beschermheren en zorgelijke dames voegen zich bij de ophitsende gitaarpartijen en laten de song in een opzwepend feestgedruis naar het einde toe galopperen. De natuur is in beweging, boze demonische geesten overwinnen door een puurheid in opgewekte vreugde, al blijven de achtergrondstemmen de duisterheid bewaken. Vreugde en verdriet liggen daar zo dicht bij elkaar, een wereld van verschil met de rouwende Westerse soberheid en die massale publiekelijke partydrang. De muzikale emotie is in deze cultuur een belangrijk onderdeel van het dorpse leven, geen opgekropte woede of ingehouden verliefdheid. Een aanstekelijke puurheid uitnodigend om op te dansen.

Aboogi laat zich niet analyseren. De krachtige Derhan jamsessie ademt het gemak van een aanvullend groepsgebeuren uit. Handjeklap ritmes, folky grooves, een leidende basgitaargids en pingelende gitaarpartijen met daarin zelfs publiekelijk jatwerk van Westerse gitaarhelden. Natuurlijk bereiken de oeroude blues, de sixties psychedelica, seventies rock en zelfs de eighties wave ook het traditionele Algerije. Muziek is universeel en laat zich van oorsprong niet in hokjes plaatsen. Het etiketteren beginy pas later om houvast te bieden, maar wat blijft er zonder dat naamkaartje over? Precies dezelfde muziekbeleving. Juist de beste muzikanten gaan met andere stromingen een buitenechtelijke relatie aan, staan voor die verbreding open.

Met dit gegeven in je achterhoofd is het eenvoudiger om je op die hete kale woestijnvlaktes midden in de kernziel van de Sahara thuis te voelen. Mee te reizen met de verhalende rondspokende Tindjatan overdracht, te wandelen over de luchtig sluierende slidegitaarakkoorden en soms dat afwijkende sprongetje richting die hypnotiserende droomwereld te maken. Het is een kwestie van loslaten, gedachtes, omgeving en de haastigheid elimineren. Geleefde klaagzang opent dichtgebrande littekens, en laat ze helend ademen. Assossam geeft de funk een naam, en verpakt deze in broeierig gitaarspel. Ouderwets primair tokkelwerk maakt van Laouni een eigenzinnige stoere ondergrondbasis, donkere ska wolken ontfermen zich over Asof en de tussenstoppauze Imaslan N’Assouf vervolgt loom sjokkend de bloedhete kruistocht naar de overstemmende effectenpedalen.

Het surrealistisch verraderlijke Taghadart weegt toekomstperspectieven en kansberekeningen af. Hoe ver moet je gaan om je wensen te veroorloven, offer je hiervoor vrienden en familiebanden op? Juist die betrokkenheid met het inheemse thuisfront maakt Imarhan zo krachtig. De Soedanese zangeres Sulafa Elyas vervult een moederlijke gewetensrol, tranen vloeien in haar tegen de fado leunende overdracht. Ook de breed sociaal georiënteerde Super Furry Animals zanger Gruff Rhys staat voor een gastrol op Aboogi open en sluit een multicultureel huwelijk met het ontwakende Adar Newlan af. Hees van doorleefde levenservaringen, dromerig vermoeid door de energieke altijd in beweging zijnde ritmeaanvallen van een bedreven eindeloos doordravende Imarhan omver gespeeld. Aboogi is een natuurlijke medicinale oppeppende booster om voorbereidt de zomer binnen te stappen.