Met goede positieve ingestelde intenties kun je veel bereiken, al moeten de doelen wel haalbaar blijven. Het uit Virginia afkomstige Illiterate Light duo worstelt met dat gegeven, waardoor ze zichzelf soms behoorlijk in de weg zitten. Jeff Gorman heeft een ultra licht breekbaar hoog stemgeluid, en maakt het liefste zachte dromerige indiepop liedjes, waarbij hij zich door het gevoelige Americana geluid laat leiden. Jake Cochran is een ander verhaal, deze drummer mept het liefste hard van zich af, en wekt de indruk dat hij zich meer in een stevige powerpop rockband thuis voelt. Op het podium leven ze in hun eigen geïsoleerde wereldje, en raken de twee losstaande individuen halverwege het contact met elkaar en publiek kwijt en gaan ze ieder hun eigen weg. Hierdoor is het gelijknamige debuut een los zand plaat, met genoeg uitgewerkte ideeën, maar zonder echte binding.

Ook op Sunburned heersen er twee kapiteins, maar wel ieder met een eigen boot. Jeff Gorman dobbert voorzichtig op de geluidsgolven rond, maar wordt bruut door mammoettanker Jake Cochran omver gevaren. Het beste stuurlui staan aan wal verhaal biedt hierbij uitkomst. Nog steeds terroriseren de loeizware mokerslagen van Jake Cochran het geheel, daaronder zijn prachtige verfijnde songlijnen voelbaar. Het enthousiasme van producent Adrian Olsen sluit hier lekker tegendraads op aan. Ook hij voegt nieuwe ideeën toe, waardoor er nog een chaotischere uitwerkend geheel ontstaat. Technisch staat het als een huis, al zijn de liedjes zelf onbereikbare eilandjes, die niet aan elkaar hechten.

Sunburned is niet alleen op muzikaal vlak een ware zoektocht, ook de herziende geloofsovertuiging van Jeff Gorman vervult in het geheel een grote rol. De psychedelische Wake Up Now shoegazer folk trip maakt het hoofd van alle negativiteit vrij en trapt letterlijk en figuurlijk bij dat nulpunt af. De innerlijke ziel sterft, alle voedingsrijke verbindingslijnen sluiten zich, en uit dat dode ijkpunt ontstaat de wedergeboorte. De deprimerende Light Me Up grunge onrust toont weer andere facetten in de veelzijdigheid van het koppel. Onder de grijstinten wacht in alle rust het doordringende zonlicht af om wat warmte te schenken. Het verlossende antwoord openbaart zich in de discodreunen van Heaven Bends, de definitieve loskoppeling van lichaam en geest. Het hysterische ritmische Feb 1st springt volledig uit de bocht, en maakt met het melancholische afgesloten verleden schoon schip. Eigenlijk zegt de Hellraiser clip meer dan genoeg, zo mooi kan ik dat gevoel niet weergeven.

Het uptempo Hellraiser keyboardtrack heeft niks met deathmetal of gabberhouse te maken, al kan je op Sunburned van alles verwachten. Dit is het soort van tragikomische onoverzichtelijke humor waarmee ze de verbittering bestrijden. Jammer eigenlijk, want qua compositie overtuigt Hellraiser meer dan het overige achttal. Op de fragiele sferische Closer mini eighties rockopera probeert Jeff Gorman de eenzaamheid te verdringen, totdat hij beseft dat hij alleen in zijn eigen wereldje bivakkeert. Och, die nostalgische benadering heeft wel wat, Automatic blikt tevens op die veelzeggende jeugdjaren terug. Fuck LA meet zich tekstueel met de opgefokte Rage Against The Machine of The Prodigy attitude, al geven ze er ondanks de doeltreffende tekst juist een kerstvriendelijke winterse twist aan. Hier werkt het grappige effect dus wel, maar meer dan een onverwachte glimlach wekt het niet op. De sentimentele gelukzalige eeuwige Luckiest Man Alive verbintenis sluit passend af. We fluiten ons gewoon door de ellende heen, hoe simpel kan het zijn.

Onder toeziend oog van een controlerende studio curator en hier en daar wat aanpassingen en afvlakkingen, komt Sunburned waarschijnlijk beter tot zijn recht. Op dat gebied is er nog steeds meer dan genoeg winst te behalen. De songstructuren zijn stukken evenwichtiger, Sunburned is stiekem best wel een leuke dynamische plaat. Blijkbaar hebben Jeff Gorman en Jake Cochran elkaar gevonden en de chemie tussen het tweetal ontdekt. Het werkt in ieder geval stukken effectiever. Illiterate Light is net zo onvoorspelbaar als een neurotische politici in verkiezingsstrijd. Uiteindelijk weet je nog niet welke richting deze opgaat, en maken ze de belofte net niet waar.