James Williamson was de gitarist die The Stooges kwam versterken na Funhouse en kan voor een groot gedeelte verantwoordelijk gesteld voor de sound van Raw Power (uit 1973). Niet zo zeer voor de magere productie van dat album, want daar houden veel mensen Bowie nog steeds verantwoordelijk voor. Dit klassieke album flopte jammerlijk ondanks de lovende recensies en CBS liet The Stooges vallen.

Inmiddels waren Iggy en James al wel aan het schrijven en demo’s aan het opnemen. We hebben het dan over de zomer van ’75 en Iggy werkt in de weekenden aan de demo’s en door de week zit hij in inrichting om af te kicken van zijn heroïne verslaving. Helaas lukt het de twee niet om labels geïnteresseerd te krijgen en Iggy verkaste naar Berlijn om zich bij Bowie te voegen waar aan een “comeback” gewerkt wordt. James Williamson die voor de studio betaald had bleef eigenaar van de demo’s.

Toen Iggy’s ster weer rijzende was met albums als The Idiot en Lust For Life (1977) kreeg Bomb records toch interesse in de demo’s. Williamson kreeg een voorschot en voegde nog vele overdubs toe en de plaat werd uiteindelijk op groen vinyl uitgebracht, maar deed weinig stof opwaaien.

Het origineel heb ik nooit in handen gehad of gehoord, maar na het beluisteren van de re-issue van Kill City ben ik van mening dat dit tot het allerbeste in het oeuvre van Iggy Pop behoort. James Williamson en Iggy hebben de originele opnames een opknapbeurt gegeven die recht doet aan de geweldige nummers. Want dat zijn het. Kill City is een hoogtepunt van 35 minuten. Het is een mix tussen de logische stap na Raw Power en jaren 70 Stones. James Williamson geeft het mooi aan in het luxe cd boekje:

“Kill City was by all measures a desperate effort, a singularly honest and heartfelt performance, a genuine progression of our song writing and another in a long time of flops that were later resurrected and heralded as masterpieces.”

De titelsong en opener van het album is een geweldige rocker in Stooges stijl, maar al op het daaropvolgende Sell Your Love slaan de heren andere wegen in. Deze rauwe balad met saxofoon en koortjes is donker, maar heeft ook heel veel soul. Beyond The Law is weer een rauwe rocker wat we van Pop en Williamson konden verwachten. I Got Nothing is subliem, bluesy en heel donker, maar met Johanna stijgt het duo echt naar ongekende hoogte (zou Herman Brood vroeger veel naar deze plaat hebben geluisterd?). Wellicht lijkt het tempo een beetje op Alice Cooper’s I’m Eighteen, maar het is in deze de geweldige tekst en saxofoon die het werk doen.

Kill City is inderdaad altijd zwaar onder gewaardeerd geweest. Met deze mooie re-issue is er in ieder geval recht gedaan aan de geweldige songs. Of zoals James Williamson zegt: “ but with this release we are not only reunited in our musical endeavors but in our appreciation of this album, its remix and its importance to us as artists.”