Dat er iets borrelt als Idles in 2017 hun debuutplaat Brutalism uitbrengen is al direct duidelijk, maar dat het ontvlammend lontje zijn weg tot het explosieve buskruit zo snel.vindt, had men toen nog niet verwacht. Na de triphop uit de jaren 90 zet Bristol zichzelf opnieuw op de kaart. Die achtergrond hoor je wel degelijk bij deze nieuwe lichting punkers terug.

Dezelfde desillusie en wrangheid vormt de voedingsbodem voor het broeierige geluid, waarmee Idles net wat gemakkelijker die grens openbreekt om er met veel agressie de rauwheid van de conflicterende oerpunk op te zoeken. Met gemak houden ze de vaandelpositie met Joy As An Act Of Resistance hoog. Nu de vooruitgeschoven singles Grounds, het energieke Mr. Motivator, het oorverdovende A Hymn en de opgefokte seventiespunk van Model Village de lat alweer gigantisch hoog leggen, verwacht men uiteraard dat Idles ook met de derde Ultra Mono plaat niet teleur stelt. Laten we eerlijk zijn, met Grounds begeeft Idles zich op het elektronische cyberpunks pad, die in de jaren negentig aan dance een opruiend standje meegeven. Sterker nog, het is bijna een eerbetoon aan de vorig jaar overleden Keith Flint, die steeds meer de rol van The Prodigy boegbeeld op zich nam. Dat onbegrepen straatschoffie gevoel overheerst nog sterker op Ultra Mono dan op de eerdere albums.

Opeens sta je volledig in the picture en wordt elke (mis)stap gevolgd met uiteindelijk die duidelijke middelvinger houding welke zich aan de verziekte wereld richt. Het is de harde realiteit die Idles behoedzaam en argwanend als nieuwe sterren aan het front ondergaan. De muziek business is een rattenval en jij wordt als schilferig knaagdier om de omgeving te verkennen op jacht gestuurd, waarna er meer hongerige beesten volgen om met verziekte drang hun domein op te eisen. De geworven sterrenstatus maakt het voor Idles onmogelijk om zich met het gewone volk te identificeren. Juist door deze bewustwording leveren de punkers een overtuigende plaat af. Het is een keiharde klap in het gezicht van de luisteraar, een alarmerende wakkerschudding die oproept om voor zichzelf op te komen en eigen regels en waardes te benoemen en te volgen. Natuurlijk schopt Idles nog steeds, maar steeds meer met een prikkelende motivatie.

De wereld blijft voorlopig een gigantische puinzooi, maar de overlevingsdrang wordt in serieuze stappen omgezet om hier een vervolg aan te geven. De band is zich absoluut van hun maatschappelijke positie bewust en motiveert om tot daadkrachtige actie over te gaan. Loze kreten en simplistische slogans hebben maar een beperkte houdbaarheidsdatum. Idles leeft in het nu van de Corona en de Brexit. Het is vooral de vraag hoe de vrijgegeven nummers binnen het totaalplaatje passen. War is een driedimensionale geluidservaring waarin de opgekropte woede van de afgelopen twee jaar zijn weg naar buiten vindt. De gitaar maakt als een schuurmachine de weg voor de in therapeutische openbaring verkerende vocalen van Joe Talbot vrij, die volledig opgeladen in standje rood zijn onvrede eruit schreeuwt. Het samenspel tussen bas en drum levert een continu in beweging zijnde ondergrond op, die al dreigend de wereld toelacht.

Idles is terug, de riot sound is nog harder dan op de vorige albums, en balanceert op het randje van de donkere industrial No Wave waarmee de verketterde artpunk outlaw zich eind jaren zeventig vanuit New York presenteert. Het beklemmende deprimerende van de postpunk hangt daar als een paars gedrapeerd baarkleed overheen. Een commerciële zelfmoord, waarmee ze zich duidelijk op de serieuze liefhebbers richten. Kill Your Idols, Idles is geen muziek voor brave volgelingen. Alleen de rustgevende pianoklanken in het Kill Them with Kindness intro laten je in verwarring achter. Gelukkig worden die al snel door compromisloze hardcore punkgeluid en andere smerigheid opgevolgd. Alles moet kapot, en de sloophamer wordt symbolisch overhandigd om aan de slag te gaan.

Natuurlijk smult het Partisan label hiervan, doordat ze Idles maar heen laten klooien ontstaat er een eigen identieke sound, waarbij duidelijk is dat ze zich niet laten omkopen om een toegankelijkere richting in te slaan. Een onbedorven ruwere punkhouding kun je je vrijwel niet voorstellen. Zelfs rond 1980 zwikken veel puristen voor het grote geld, en passen hun attitude daar op aan. Ultra Moon bestaat uit militante bommenwerpers die de boel flink in de fik zetten. En wij? Wij dansen vrolijk op die vuurspugende vulkaan door.