Met de productietechnieken uit de tegenwoordige tijd zijn er genoeg foefjes om een live opname op te schonen en te filteren. Hierdoor is het mogelijk om een band kristalhelder te laten klinken en elk instrument sterk in de mix te zetten. Het risico is wel dat dit ten koste van die opgewekte live beleving gaat. Je moet verdoofd een zaal uit lopen, om urenlang die nagalm te ervaren, dan pas komt een registratie enigszins in de buurt van de ultieme zeggingskracht van een optreden.

Bij het Britse Idles staat die dus sterk op de voorgrond. Om zo dicht mogelijk bij het rauwe geluid van hun studio albums te blijven. Op A Beautiful Thing: Idles Live At Le Bataclan is een oververmoeide Joe Talbot hoorbaar, die door het vele toeren enkel in staat is om zijn teksten het publiek in te schreeuwen. Kapot gestreden spreekt hij zijn volgelingen toe. Hierdoor klinkt hij zelfs nog een tikkeltje geleefder en puurder dan op het grensverleggende Joy as an Act of Resistance en hun overrompelende debuut Brutalism. Het is beestachtig instinctief dierlijk gebracht, met een intense interactie met het publiek.

Daarmee zijn ze in staat om de hedendaagse punkrock een flinke impuls toe te dienen en de uitgehongerde verschoppelingen te bereiken, waardoor ze verschillende kansarme jongeren aangezetten om zich uit te spreken. Ook hiermee plaatsen ze zich in het klassieke punkwereldje. De kettingreactie die Sex Pistols in de jaren zeventig oproept is hiermee op kleinere schaal te vergelijken. Idles heeft live dezelfde onuitputbare energie en loeiharde attitude als die de hardcore beweging tot daden aanzet.

Het is de oerkracht die zover mogelijk tot de basis wordt teruggebracht. Hier druipt het beschimmelde van afgekeurde kraakpanden vanaf. Gedocumenteerd als fundamenteel uitschot welke door de maatschappij uitgebraakt wordt. Rijp voor de sloop. Als opgesloten ratten die koortsig ziektekiemen als een besmettelijke vorm van hondsdolheid overbrengen. Parasieten die zich in een door commercie verloederende business staande houden en het langzaamaan totaal overnemen. Een monument welke de verrotting van de kunstmatige streamingsites probeert tegen te gaan. Geen perfect schoon gepolijste sound, maar eentje doordrenkt van stinkend lichaamsvocht.

A Beautiful Thing: Idles Live At Le Bataclan is een plaat die je moet koesteren. Zelden wordt een band zo treffend geproduceerd. Dit ademt in alle opzichten de intensiteit uit, die je normaal alleen maar kan ervaren als je er zelf bij aanwezig bent. De Do It Yourself houding van deze publiekstrekker maakt van de plaat een veredelde bootleg. Zo’n eentje die vroeger stiekem onder de toonbank werd verhandeld. Getapet met amateuristisch opname apparatuur van de bijbeunende thuisklusser welke door het boze oog van een Big Brother platenlabel in de gaten wordt gehouden.

In een wereld die geregeerd wordt door selfmade filmpjes op YouTube is dit de nostalgische tegenbeweging. Met de lengte van bijna anderhalf uur wordt het concert geheel weergegeven. Nergens is er in geknipt of geschaafd. Joe Talbot is een stroeve locomotief die geolied meer tot zijn recht komt. Gedurende het concert gaat hij steeds beter zingen, maar nergens komt het geschoold over. Om de avond met een eeuwigdurende drumsolo van Jon Beavis af te sluiten geven ze nog een overtreffende schop na. Waar haalt hij die krachtpatserij vandaan, na al ruim een uur lang het uiterste van zichzelf te vragen.

Idles bewijst nogmaals de spreekbuis voor de arbeidersklasse te zijn. Nu er aan alle kanten aan ze getrokken wordt met het boven hun hoofd groeiende Brexit problematiek, worden ze getriggerd en tot een riot aangezet. Idles staat niet zozeer op de barricades, maar zijn duidelijk voor de bouwstenen hiervan medeverantwoordelijk. De onvrede en het uitzichtloze karakter verwoordt vanuit de krochten van de maatschappij. Dat strakheid en een vuige sound prima samen gaan bewijzen ze hier wel. Het enige gemis is het ontbreken van de beelden, want dan proef je niet alleen de sfeer, maar zie je tevens een band die zich voor de volle 100% geeft.