Hij is deze zomer langs belangrijke podia en festivals gegaan (zie Written in Music) en heeft zijn naam voorgoed gevestigd, de Frans-Libanese trompettist Ibrahim Maalouf (1980) (zie ook Written In Music artikel en recensie). Na zijn derde trilogie-deel Diagnostics komt hij nu met een eveneens deze zomer in New York met een line-up van hoog kaliber opgenomen opvolger-album Wind. Tot de bezetting horen zijn vaste pianist Frank Woeste (ooit hier in Nederland begon- nen), saxofonist Mark Turner, bassist Larry Grenadier en drummer Clarence Penn, allemaal grote jongens dus.

Opgenomen heeft deze indrukwekkende bezetting muziek die Ibrahim Maalouf in opdracht van de Parijse Cinématèque, de Franse tegenhanger van het Amsterdamse filmmuseum, bij de zwijgende film La Proie du Vent (Prooi van de wind) schreef. De film is 1926 door cinema-pionier René Clair (1898-1981) gemaakt. Clair werkte in de jaren 20 met Eric Satie samen en werd meteen met zijn eerste film, de dadaïstische Entre’act (1924) bekend. Andere bekende musici zoals Louis Sclavis of ook Willem Breuker zijn hem voor- gegaan in het maken van een nieuwe score bij een oude film – een passende uitdaging voor een trompettist met een dergelijke gedegen klassieke achtergrond.

Durf, onzekerheid, twijfel, mysterie, verrassing, opwinding zijn de emoties waar de filmbeelden van door- trokken zijn. Maalouf geeft zijn eigentijdse muzikale uitdrukking eraan. Hij doet dit met klanken van nu met daarin het aan zwijgende films uit de pionier-dagen van de cinema eigen ritme. Daarbij brengt hij met zijn kwarttoon-trompet bijzondere kleuringen aan zoals in de stukken Excitement of in de Arabische tango in Sensuality. Hoe de muziek zich tot Clairs beelden verhoudt, valt te bezien. Dat de muziek ook op zichzelf staat en tot de verbeelding spreekt, is meer dan evident. Opvallend is hoe Maalouf in de lange lijnen steeds subtiel verschillende soorten ritmes uit uiteenlopende muzikale culturen door laat schemeren en met zijn kwarttoon-spel versterkt zoals in Issues. In Surprises haalt hij jaren 50 tonaliteit en sentiment aan – als reprise van Louis Malles’ Ascenseur pour l’Echafaud en als elegante verbuiging voor de genius die de onuit- wisbare soundtrack van deze klassieker schiep.

Alle Fotos © FoBo – Henning Bolte ©