De in Libanon geboren Franse trompetist Ibrahim Maalouf leverde in 2012 het uitstekende album Wind af waarop hij Arabische invloeden op fenomenale wijze vermengde met jazz. Krap anderhalf jaar later verrast Maalouf opnieuw. Illusions is geen veilige opvolger van Wind, maar een album waarop Maalouf nieuwe wegen inslaat en er volop op los experimenteert. Het levert een uiterst gevarieerd en boeiend album op waarop we invloeden uit de funk, soul, fusion en zelfs rock terug horen.

Illusions is in zekere zin een conceptalbum omdat Maalouf zich liet inspireren door de illusies uit zijn jeugd tot het jachtige maatschappijbeeld dat de media tegenwoordig creëren. Het titelnummer gaat over het alomtegenwoordige cynisme in het Westen. Het nummer begint melancholisch, maar wordt gaandeweg minder zwaarmoedig en gaat vloeiend over in Conspiracy Generation dat een bijzonder fraai arrangement kent en contemplatieve passages afwisselt met uitbundigheid. Drummer Xavier Rogé heeft een prominente rol naast de uitstekend blazende Maalouf. De rol van de media inspireerde Maalouf tot het funky Inpressi en zijn fascinatie voor vreemde talen weerklinkt in het bruisende Nomade Slang. Dat nummer kent een loop waarin we Radiohead herkennen en een uitbundige blazerssectie die doet herinneren aan de gouden jaren van Tower Of Power. Busy is anders dan de titel doet vermoeden een ingetogen, minimalistische compositie die drijft op een dobberende baslijn. Het navolgende If You Wanna Be A Woman roept herinneringen op aan de blaxplotation films uit de vroege jaren zeventig (Cleopatra Jones, Black Caesar, Super Fly etc.) en is pure fusion. Maalouf en zijn begeleidende band swingend zich er moeiteloos en virtuoos doorheen. Het thema van het album in Unfaithful gaat over het creëren van een media buzz en oproepen van fantasiewerelden waarin Maalouf verwijst naar zangeres Rihanna die hiervan een kunst heeft gemaakt. Gelukkig lijkt de muziek niet op die van Rihanna en krijgen we stampende jazzrock voorgeschoteld waarin de blazers blijkbaar hebben geluisterd naar Mexicaanse mariachi’s. Het afsluitende True Story is opzwepend en uitbundig. Dat het nog swingender kan, bewijst de hidden track waarop we funk a la Bootsy Collins horen inclusief denderende bassgroove. Er duikt warempel zelfs een zanger op. Zo zorgt Maalouf op dit album meer dan eens voor verrassingen.

Illusions laat zich moeilijk vergelijken met Wind. Het is een compleet ander album, maar minstens zo goed en onderhoudend. Sterker nog, Illusions is voor ondergetekende het jazzalbum van het jaar! De platenmaatschappij heeft veel zorg aan de uitvoering besteed; de cd komt in een digipack met een los boekje, ansichtkaarten, een persoonlijke tekst van Maalouf over elke nummer en dat alles in een fraaie box.