De 32-jarige, in Parijs woonachtige, Libanees Ibrahim Maalouf begon al op zevenjarige leeftijd met trompet spelen. Zijn vader, die tevens zijn leraar was, liet hem kennis maken met alle muziekstijlen waardoor Ibrahim een brede kijk op muziek ontwikkelde. Begonnen met voornamelijk klassiek repertoire ontwikkelde zijn muzikale voorkeur zich met de jaren steeds naar jazz. In 2007 debuteerde hij met het fraaie album Diasporas, in 2009 gevolgd door het dubbelalbum Diachronism, dat met de ‘kanten’ Disoriental en Pradoxidental twee aparte thema’s kent.

Diachronism is tevens het eerste album op zijn eigen Mi’ster Productions en kreeg lovende kritieken in de pers. Met Diagnostic (wellicht de voltooiing van het Dia-tijdperk/drieluik?) zet Ibrahim Maalouf de kroon op zijn werk. Het album is namelijk een werkelijk adembenemende muziektrip die voert via jazz, latin-en andere worldklanken naar electronic en zelfs rock. Alle ingezette stijlen vallen wonderbaarlijk goed op zijn plaats en je weet als luisteraar absoluut niet wat de volgende track zal brengen. Dat houdt het album niet alleen spannend maar ook zeer boeiend.

Will Soon Be A Woman is het eerste nummer dat opvalt, na het zwoele intro in de vorm van Lily (Is 2). Het volwassen klinkende trompelgeluid van Ibrahim overtuigt vanaf de eerst geblazen noot en ook het plezier spat werkelijk van de plaat af. Met als absolute hoogtepunt het meesterlijke Maeva in Wonderland, dat niet alleen een geweldige opbouw kent maar je werkelijk bij vlagen compleet wegblaast. Wanneer het nummer vervolgens ook nog eens een spetterende latin-twist krijgt is het helemaal genieten geblazen (letterlijk). Everything Or Nothing doet zijn naam eer aan want het stuitert inderdaad van alles naar niets, van volte naar leegte, zonder aan spanning in te boeten. Het daaropvolgende, krachtige Never Serious is weer zo’n voortstuwend nummer dat de perfecte symbiose van jazz en world in zich heeft. De Michael Jackson-cover/bewerking They Don’t Care About Us voert het tempo nog iets op en groeit uit tot een ware jazzrock-track.

Dan is het tijd voor een rustpunt in de vorm van een fraai stukje ‘spoken word’ op Douce, met een vocale hoofdrol voor Oxmo Puccini, om vervolgens aan te belanden bij het langste nummer van Diagnostic. Met een lengte van ruim elf minuten weet All The Beautiful Things helaas niet continue de aandacht vast te houden. Hoewel er zorgvuldig en gedoseerd wordt gespeeld, zorgt de opbouw van het nummer ervoor dat de spanning soms wegebt, daar waar deze op nagenoeg alle andere tracks van begin tot eind wordt vastgehouden. Titelnummer Diagnostic is pure trompetpoëzie, waarbij Ibrahim zichzelf begeleidt op piano! Bonustrack Beirut laat nog maar weer eens horen wat voor een geweldig trompettist Ibrahim is. Daar waar All The Beautiful Things de spanningsboog niet weet vast te houden, lukt dit tijdens de eveneens meer dan tien minuten durende apotheose uitstekend. Sterker nog, er is zelfs sprake van een aantal stevig rockende slotminuten, dat nogmaals de veelzijdigheid van het album onderstreept. De hoofdrol is echter, zoals vaker op deze prachtplaat, weggelegd voor de gevoelige en overtuigende trompetklanken van Ibrahim Maalouf!