Met Slow Vessels brengt de Canadese Ian William Craig de opvolger van het veelgeprezen Centres (2016). Op het nieuwe album herwerkt hij dat album op een meer dan bijzondere manier.

Je zou kunnen stellen dat de in Vancouver gebaseerde vocalist – componist terug naar de bron gaat. Of anders beschouwd dat hij ‘unplugged’ gaat, aangezien Slow Vessels vooral een gestript en tot zijn naakte essentie herleid geluid laat horen. Met slechts akoestische gitaar en piano, een beweging ver weg van electronica en relatief veraf van de vaak sterk gemanipuleerde sounds die van Centres zo’n geweldig album maakten. Nu, het is niet dat William Craig plots kampvuurmuziek is gaan maken, maar je merkt wel dat het materiaal in alle eenvoud goed anders tot zijn recht komt.

De klassiek getrainde muzikant, die veelal in de weer is met tapes en geluidsmanipulatie, laat in de hier gepresenteerde zes tracks die Slow Vessels rijk is horen dat hij ook akoestisch indruk kan maken. Op die manier beklemtoont Ian William Craig de essentie, waarbij hij in een trek door de intimiteit en warmte van zijn muziek goed in de verf zet.

Op zich is Slow Vessels best een gedurfde, maar bovenal creatieve zet. Ian William Craig vermijdt herhaling en zoekt hier naar nieuw muzikaal terrein. Arrive, Arrive pakt de luisteraar meteen in en brengt net als Purpose (Is No Country) een folkier tint aan, al valt vooral de bijzondere stem van Craig op. De nadruk komt op de song te liggen en veel minder op het experimentele, hetgeen ook opvalt aan de manier waarop hij A Single Hope deze keer inkleedt. Minder ambient, meer song.

Ian William Craig nam het nieuwe album op ergens halfweg zijn Europese tournee in een gehuurde flat in Gothenburg, die haast als bij toeval voorzien bleek te zijn van een piano en een gitaar. Daar maakte hij ruwe opnames, ‘single takes’ zoals dat dan heet, en schaafde die naderhand verder bij. Dat leverde hem het voordeel op dat hij in een korte tijdsspanne veel werk kon verzetten zonder er echt al te veel bij stil te staan. In zijn thuisbasis Vancouver poetste hij de songs nog wat verder op en kleurde die verder in, waarbij hij gebruik maakte van moderne opnametechnieken.

Dat merk je onder meer aan de hoes, die breekt met het zwart-witcontrast dat Centres kenmerkte en nu speelse, expressieve kleuren in het palet toelaat. Zijn nieuwe, ‘unplugged’ versies blijven evenwel behoorlijk rauw en edgy klinken (de kale, donkere en van reverb vergeven pianonoten in de intro van The Nearness). Onze favoriet is het maar liefst acht knappe minuten verbijsterende Contain, dat zich vlotjes bij een reeks hedendaagse minimalisten (Richter, Johansson,..) nestelt.

In een halfuurtje brengt Ian William Craig met Slow Vessels een brok tijdloze muziek. Opnieuw, want ook Centres was een schot in de roos. Ian William Craig is een topmuzikant die met dit nieuwe album hopelijk een wat groter publiek bereikt. Een bescheiden meesterwerkje.