Ian Sweet
Shapeshifter
De uit Boston afkomstige rockband Ian Sweet begon in 2014 als soloproject van Jilian Medford, onder de naam IAN. Aanvankelijk zou ze ook solo op tour gaan, maar na een klik te hebben gevonden met bevriende muzikanten was er een volledige band geboren. Onder de naam IAN brachten ze in kleine oplage nog een cassettetape uit, die de aandacht trok van platenlabel Sub Pop wie ze een contract gaf. Nu is daar het album Shapeshifter, ondergebracht bij zuster-label Hardly Art. Dit label kent een overbevolking van hyperactieve-, schattige- en lawaaiige rockbandjes, waarbij grotendeels vrouwelijke vocalen domineren. Hoe blijf je boven water in een omgeving met zoveel gelijksoortige bands?
Verzuipen daar heeft de band op Shapeshifter geen last van, aangezien ze met een zeer eigenzinnig geluid op de proppen komen. Een geluid waarin de achtergrond van alle bandleden terug te horen valt: Jilian Medford als klassiek getraind vocaliste, bassist Damien Scalise studeerde jazz en drummer Tim Cheney speelde in hardcore punkbands. Vooral een flinke scheut jazz en techniek komt terug in de manier waarop met ritme- en structuur wordt omgesprongen. Rauwe, rockende liedjes kunnen zomaar omslaan in een relaxte ballad, swingende groove of een bevreemdend psychedelisch popliedje. Vervolgens kantelt het lied weer en ontaardt in volledige chaos. Het wilde einde van Cactus Couch laat dit het best horen.
Die klassiek getrainde vocalen van Medford daar hoor je in eerste instantie weinig van. Als een hysterisch kind dat haar zin niet krijgt werkt ze zich met overslaande stem door het rockende materiaal heen. Pas als haar stem tot rust komt blijkt dat ze daarnaast ook over een heel mooie stem beschikt. Dat panisch past trouwens wel erg goed bij de toch al stuiterende muziek. Ook geeft het een donker tintje aan het album, dat erg hyper klinkt, maar eigenlijk heel donker en zwart komisch van toon is. Medford geeft dan ook toe dat ze het album heeft opgenomen te midden van een periode met relatieproblemen, paniekaanvallen en zware depressie. Door de rommelige-, lawaaiige- aard van de muziek komen deze teksten niet altijd even duidelijk over op de luisteraar. Maar als ze op het eind van Cactus Couch met onvaste stem zingt, “There is nothing wrong with me, but everything is wrong with me” en vervolgens in hysterie uitbarst wordt haar gemoedstoestand voor de luisteraar overduidelijk.
Zo is Ian Sweet dus een band die in een overbevolkt genre compleet eigenzinnig haar eigen ding doet, variërend van harde gitaarnoise naar psychotisch-getinte ballads. De naam Shapeshifter blijkt een goede voor dit onvaste-, donkere- en vooral chaotische album.