Ze hebben elkaar al eerder ontmoet, Ian Siegal, de uit het Britse Port Smouth afkomstige muzikant verkent, na een periode bij het R&B combo van Lee Sankey, al ruim twee decennia het solopad waarbij bluesy stijlen naadloos versmelten in americana roots. Daarnaast smeedt hij in het Diepe Zuiden van de VS muzikale verbonden met The Youngest Sons en Mississippi Youngbloods.Siegal’s doorrookte stemtimbre flankeerde al eerder de al even rauwe harmonicascheuten van Johnny Mastro, een labelgenoot op Nugene Records, die met Mama’s Boys rondreist.

Siegal keerde onlangs terug naar New Orleans, voor een spontane Live sessie in de Bigtone Studios en dat levert van de stevige boogietonen vanaf Four On The Floor door verschroeiende harmonicatonen aangestuurde blues op. Naast opvallende zangpartijen levert Siegal bijdragen op gitaar en percussie. In de al dan niet samen gecomponeerde tracks krijgen de snarenescapades van Smokehouse Brown, evenals bij Mama’s Boys een hoofdrol.

Bovendien komt Mastro sporadisch op de voorgrond als zanger zoals in het slepende No Mercy en het rockende Miss Your Cadillac waarbij zijn zang evenals in Quick To The Gun door de harmonicaversterker gejaagd wordt. In het stompende, ongemeen rauwe, Wineheaded worden de harmonicascheuten vergezeld door snerpende gitaarslides. Met uitzondering van het uit 1955 daterende Baby You Can Get Your Gun van Earl King en het recentere I Won’t Cry No More van Carlos Guitarlos, met huilende uithalen en stemwisselingen treedt Siegal in de voetsporen van Howlin’ Wolf.

Naar verluidt beschouwt Siegal Easy Tiger als zijn ‘greasiest’ en meest bluesy studiowerk tot dusver, beter kunnen we het niet formuleren.