Ik ben oprecht verbaasd! In eerste instantie, omdat dit album nu al enige tijd uit is en nauwelijks aandacht krijgt! Hallo muziekjournalisten, waarom niet? Is Ian Hunter niet bekend (genoeg)? Valt er geen eer aan hem te behalen? Of houden jullie ‘gewoon’ niet van muziek?

Nu dan maar. Te beginnen met een korte introductie van Hunter: de man die bekend werd als de frontman van Mott The Hoople. De band die wereldberoemd werd met de door David Bowie geschreven klassieker All The Young Dudes. Bowie, die groot fan was van de band. En wiens vaste gitarist Mick Ronson trouwens ook nog even in de band speelde.

Oké, verder met Hunter’s solocarrière. Want, twee jaar na zijn vorige album Shrunken Heads ligt de opvolger in de schappen, te wachten van ongeduld om gekocht te worden. Gewoon doen, vervolgens de schijf in je speler stoppen en luisteren. En je vervolgens verbazen, over het feit dat je luistert naar een man van zeventig! Echt waar. Toch, ouderdom zegt hier niets. Hoewel hij minder rockt dan op de vorige plaat, hij weet nog altijd hoe dat moet. Misschien moet dat “nog altijd” zelfs worden vervangen door “telkens beter”.

Man Overboard heeft meer akoestische elementen wat goed terug te horen is in de aanwezigheid van instrumenten als bouzouki, banjo, mandoline en klavecimbel. Het album telt elf nummers, waarvan het elke keer weer lastiger wordt om te bepalen welke track favoriet is. Oké, toch maar de titelsong, waarover zo meer. Eerst worden we namelijk getrakteerd op The Great Escape, een lichte country sound (al was het maar door de banjo) en voorzichtige beat die opmaat is naar het steviger werk dat gaat komen. Onder meer met Up and Running, waarop heel goed te horen is hoe waanzinnig goed Hunter nog kan zingen. En hoe verliefd hij nog is… Het album dendert voort met het rechttoe rechtaan rockende Up And Running… Daarna die favoriete titeltrack, een prachtige ballade, zo oprecht, kwetsbaar en indringend gebracht. Misschien moet je daar inderdaad toch wat ouder, wat rijper, wat Hunter voor zijn. Babylon Blues heeft met “you can’t take the alley outta some o’ these cats” de mooiste tekstregel van het album.

The Girl From The Office is door de melodielijn en instrumentkeuze een leuk en lieflijk uitstapje, hoewel nu de wetenschap van Hunter’s leeftijd wel afbreuk doet: een man van 70 horen zingen dat hij benieuwd is hoe ‘het meisje van kantoor’ in bed zal zijn, mwa nee dank je. We hebben net vijf nummer gehoord dat Rock and Roll ook heel goed kan zonder seksuele toespelingen. Wat we overigens de komende vijf nummers ook weer gaan horen. Allereerst in een balladesetje dat leidt tot onvervalst genieten. Zowel met Flowers, These Feelings en Hunter’s persoonlijke Let It Be (bij hem heet het Win It All), een muzikaal steuntje in de rug van iedereen die in de put zit. Gevolgd door Way With Words, waarin opnieuw een prachtige en aandoenlijke kwetsbaarheid naar boven komt.

Dat is misschien wel één van de krachten van dit album: Hunter stelt zich niet op als zo veel artiesten die al honderd jaar in het vak zitten en zich daarmee een goddelijke, onschendbare status aanmeten. Hunter is menselijk, oprecht, geloofwaardig. Ook op de afsluiter, River Of Tears, een muzikaal epos dat liefhebbers van Bruce Springsteen blij zal maken. Het verschil? Hunter is minder plat geproduceerd. Nu de vergelijkingen toch om de hoek komen, nog maar wat namen (hoe verschrikkelijk ook, soms zijn ze wel zo handig): Freedy Johnston, Rod Stewart (maar dan zonder de pathetiek), Don Henley (maar dan minder glad).

Terug naar het album, de som der delen is een prachtige, samenhangende, melancholische plaat die retestrak in elkaar zit, zowel muzikaal als tekstueel. En nogmaals, zo’n stem op je zeventigste, dat is echt waanzinnig! Waardig oud worden is niet alleen voorbehouden aan zwarte blueslegendes. Sterker nog, deze whitie doet dat telkens beter, het is nu al met smart wachten op het volgende album. Eén wens/hoop is er wel, stiekem ben ik namelijk erg benieuwd hoe Hunter klinkt als hij wordt geproduceerd door Rick Rubin.

Ik was verbaasd. Over het gebrek aan aandacht voor Man Overboard. Dat is nu weer over. Ik blijf alleen verbaasd hoe iemand van zeventig nog zo’n geweldige plaat kan maken.