Introvert, schuchter en angstig. Opgegroeid in een streng katholieke gemeenschap waar de gedachte aan muziek al als godslastering wordt beschouwd. Verwijzingen in de Beat Down by Heaven elektropunksoul en het hersenspoelende afstotende Dirty Soul roepen dat verschrikte kindbeeld op. EMDR therapeutisch, met het muziekdoosje als triggerpoint. Ruined Me, liefdeloos beschadigd. Kapot gemaakt door opgedrongen geloofsovertuigingen en verdoofd escapisme. The Metal of My Hell agressie. Het hart als een metalen harnas, waar een slijptol wonden in het gepantserde orgaan snijdt. Welkom in de zelf gecreëerde ontnuchterende nuchtere wereld van Tara Busch.

Deze labiele persoonlijkheid maakt kennis met de grunge depressies die ze in haar eigen band Dahli Llama een leefbare plek geeft. In 1995 volgt de roemloze aftocht, artiestenbestaan dementie waarbij zelfs op internet geen plek voor Dahli Llama is. De zoektocht levert tenminste geen bruikbaar materiaal op. Een jaar later verschijnt Antichrist Superstar, de doorbraakplaat van Marilyn Manson. De verzwakte Tara Busch zakt verder in de slangenkuil van een eenzame veilige alcoholverslaving, drinkt haar traumatische jeugdherinneringen weg en het is wachten tot het punt waarop ze breekt. De drankafhankelijkheid wordt door haar zieke creatieve mentale hersenspinsels verstoord. Maf Lewis is haar redding, die dezelfde voorliefde voor het occulte gruwelgenre heeft.

Nadat ze als trio (aangevuld met Rohan Tarry) als Dynamo Dresden het vintage elektro Remember maken, werken ze als tweetal aan het sprookjesachtige toegankelijke Pilfershire Lane, waarop de vriendelijke geest van Kate Bush ronddwaalt. De plaat ligt nog mijlenver van het verknipte duivelse I Speak Machine verwijdert, al lonken kwaadaardige echo’s hongerig toe. Haar echtgenoot Maf Lewis verdiept zich in zijn werk als cineast, en komt op het geniale idee om hun krachten te bundelen. The Silence als eindresultaat, een korte horrorfilm met I Speak Machine als uitvoerende soundtrack artiest genoemd.

Dit van oorsprong gelegenheidsduo krijgt zijn definitieve vorm in het paranoïde beangstigende Zombies 1985, geproduceerd door Benge (Ben Edwards), het maatje van Ultravox legende John Foxx, bedoeld om de audiovisuele apocalyptische filmbeelden te versterken. I Speak Machine komt in het vizier van de iconische Gary Numan, die het tweetal op zijn succesvolle revival heldentocht tournee meeneemt. Het latere Splinter, Savage en Intruder hebben dezelfde zwartdonkere thematische toekomstvisie als War, een wankelende wereld op de rand van de afgrond.

Nietszeggende Santa Monica Californication, verboden vruchten wellust. Het theatrale verval, sterven op het podium. War is vooral een persoonlijke strijd. Burn The Witch, op de brandstapel daarmee. Vernietig die drang tot zelfdestructie. Herrezen uit de dood, de verschroeide brandblaren van een ontvlambare feniks roken in de asresten na. Confronteren en herstructureren. Kies een kant, kies een kleur. De sensuele wraakengel verleidt je met haar dance moves. Draag de ondragelijke pijn, een rugzak aan wezenloze bagage. Sado machistische beats overmeesteren Left for Dead, een slachtveld aan bestraffende dreunslagen. De wederopstanding van de verdoemenis, spittend in het verleden. Een zuigende zwarte weduwe, bijtend in de sappige Bloodletting (The Vampire Song) cover van de Concrete Blonde klassieker.

Op de albumhoes staat Tara Busch als keizerin van de duisternis afgebeeld, gemarkeerd en gevoed door het presidentschap van Donald Trump. Het Satanische halfzusje van Marilyn Manson, die tijdens de Antichrist Superstar release, de wedergeboorte van het kwaad viert. War is nog elektronischer, nog gestoorder en nog industriëler dan het eerdere werk. De nachtmerrie zet zich voort, Tara Busch kruipt uit haar cocon. Het verleden overwonnen, de demonen zijn niet bestreden, maar voegen zich als een kwelgeesten werkleger bij haar. Dit is pas de start om het doel te bewerkstelligen. Until I Kill the Beast, geëlimineerd en begraven.