I Break Horses is typisch zo’n band die het beste op het Bella Union label van Simon Raymonde te plaatsen valt. Op zich niet zo verwonderlijk dus dat na Hearts en Chiaroscuro ook Warnings onder de hoede van de voormalige Cocteau Twins bassist het licht aanschouwt. De Zweden borduren nog sterk op de sound van hun muzikale grote voorbeelden voort. Ook nu wanen we onszelf in een mosgroen woud bewoond door elfjes, trollen en andere mythische figuren. Warnings is het waarschuwingsbord wat aan de rand van een donkere poel staat. Steeds dieper sleurt de hypnotiserende stem van Maria Lindén je als liefdesoffer het verslindende muzikale moeras in.

Logge zware beats introduceren Turn, een ontdekkingsreis door de huidige I Break Horses sprookjeswereld, die je gedurende negen minuten lang in eem gecreëerd denkbeeldig universum laat rondwandelen. Al direct trakteren ze de luisteraar op hemelse hoge uithalen en het in slaap wiegend klankentapijt. Volwassen dreampop romantiek met een vleugje zweverige mystiek. De flikkerende omlijsting is van een heerlijk hoog kermis kitsch gehalte maar sluit perfect op de zwoele dromerige vocalen aan.

De soft naturalistische zangpartijen zitten op het New Age randje. Door pompende tribal ritmes en misvormde vibrerende kille synthesizers anders te gebruiken onderscheiden ze zich enigszins van het kenmerkende jaren tachtig geluid. De percussie is hierbij overduidelijk een aanwinst, terwijl de mechanische tierelantijntjes regelmatig als stoorzender functioneren. Maar als het wel werkt, dan pakt het met de kleurende testbeeld geluidsuitspattingen verbazend goed uit, die doelgericht de boel heerlijk opschudden.

Neon Light heeft dat futuristische van de Krautrock beweging die eind jaren zeventig de new romantics uit hun schoonheidsslaapje laten ontwaken. Ondertussen is deze vooruitstrevende stroming al tientallen jaren achterhaald, maar in het geval van I Break Horses wel een goede vruchtbare voedingsbodem. Ze zijn ze nog een tikkeltje te voorzichtig. Er mag best meer met de duisternis geëxperimenteerd worden, hier is het voornamelijk licht wat op de voorgrond staat.

Die omschakeling dient zich gelukkig wel vanaf I Live at Night aan. De bepalende harde donkere baslijnen slaan de gothic postpunk weg in, en nodigen de rest van de instrumentatie uit om ze te volgen. Eerst is daar de sombere stemming in de laagte van de gezongen woorden in Baby You Have Travelled for Miles Without Love in Your Eyes. Met aarzelende bombast maken ze een neerbuigende knieval om met volle overgave in Death Engine hun winst te pakken. Door deze zwaarmoedige song heen blijft er een flonkerend eeuwig stukje hoop al brandend overeind staan. Sentimentele kerkklanken versterken het geloof in optimisme.

Het is duidelijk dat Simon Raymonde de touwtjes strak in handen heeft, maar hij mag zijn jonge kindje nu voorzichtig loslaten. De tijd is aangebroken om zelfstandig stappen te zetten. Dat dit met vallen en opstaan gaat is een gegeven, maar brengt de band wel verder. Warnings is absoluut een fraaie plaat, maar als luisteraar verdwalen je gedachtes net iets te vaak in het bedrieglijke illusie labyrint.