I Believe In My Mess
We Can't Be Wrong
Het tweede album van I Believe In My Mess is wederom een traktatie, een kleurrijke plaat gebrouwen uit indie, afrobeat, dub, krautrock en electronic die een prettige chaos en relativering uitstraalt en tegelijkertijd gewoon weer aanspoort en overtuigt. Een schat aan de meest uiteenlopende vocalen, gesampled of eigen, geeft de songs hun definitieve karakter.
We Can’t Be Wrong is net als zijn voorganger Do Unto Others ook weer een plaat die de crate digging en het vrije associëren en experimenteren van de jaren negentig ademt; dansmuziek, but not as we know it. Herinneringen aan de beat- en smaakmakers van dat decennium zoals Wiseguys, Dub Pistols, Dreadzone en Mr. Scruff dienen zich aan maar I Believe In My Mess had met hun eerste plaat al zijn volslagen eigen wereld geschapen, dus die associaties zijn vluchtig.
Opener Touché is inderdaad … raak. Een lome, droge beat en een leuke old school synthesizerlijn. ‘That’s the look!’ Geheel indachtig de muzikale vrijheidsbeleving van de band is het punky Not the First een fijne 3-sporen track: hakkend, slepend, diep. Ook de evenzo stampende, ruwe single uit 2022, Dead in the Head, komt voorbij.
De voorliefde voor dub van Frank van Praag en Geert de Groot, de mannen achter I Believe In My Mess, doet zich natuurlijk regelmatig gelden (de heren leveren ook dubmixen voor anderen): Superstar is een mooi voorbeeld; een fijne smeltkroes van Caribische en grootstedelijke, kosmopolitische sferen. Balance laat de zoveelste karakteristieke vocalen horen – deze keer gebronst – en is een melodieuze, klassiek loungende, dub/synth-track met als kernvraag: ‘Where do you draw the line?’.
Melodieën, hooks, ruimte en atmosfeer, ook daar is in de cocktail van de band genoeg ruimte voor. Luister maar naar het fraaie In All Those Things, het filmische, verleidelijke So Tempting en het relatief lange, dubby en open Assholy, een track met leuk woordspel. Daar staan de eerdergenoemde straffe nummers mooi tegenover, net als de licht-industriële ondertonen van Don’t You Stop. Ondertonen waar overigens spacey vocals en zuchtmeisjes doorheen dwarrelen.
Op volkomen natuurlijke wijze serveren de muzikale alchemisten met Dressing Up afrobeat-sferen over messcherpe beats en onontkoombare baslijnen. De eerdere single en titeltrack We Can’t Be Wrong sluit flink wat danspassen en head nods later het genre-bending feest op kenmerkende, catchy wijze af. Mooier dan de band zelf kunnen we het niet zeggen: ‘We Can’t Be Wrong is een baken van oprechtheid voor iedereen die openstaat voor muzikaal en menselijk experiment’.