I Believe In My Mess wordt gevormd door Frank van Praag (beats, gitaar, synths & vocals) en Geert de Groot (bas, gitaar & synths). Beide heren maken tevens deel uit van Scram C Baby. De muziek van het duo waaiert uiteen van electronic, funk en dub naar indie, krautrock en psychedelica. Na een reeks veelbelovende singles, alsmede remixes en dubversies van Scram C Baby, was het de hoogste tijd voor een volwaardig album.

De titel van dit albumdebuut verwijst naar ‘Do not do unto others what you not want others to do unto you’, een regel uit de leer van Confucius. Deze ‘gouden regel’ vind je terug bij de meeste belangrijke wereldgodsdiensten. Deze wederkerigheid lijkt in de moderne, egocentrische tijden wel onder druk te staan. Toch ontkomt niemand aan wederkerigheid, want alles wat je doet heeft een weerklank op een ander. Do Unto Others haakt hierop in en gaat over gedrag naar de medemens toe: goed doen, blij maken, kennis en liefde delen, maar ook: meningen opdringen, racisme en een grote bek. En: jezelf terugtrekken, confrontaties vermijden, verlegenheid en verveling, want je kunt ook afwachten (tot alles voorbij is) …

Dit alles leidt in de handen van I Believe In My Mess tot een optimistisch stemmend, onstuimig en bruisend album. Een aanval op het cynisme. De tien tracks op de plaat ademen de vrijgevochten jaren negentig en het prille begin van deze eeuw, toen beats, samples en gitaren regelmatig hand in hand gingen, nieuwe ongekende sferen creërend. Do Unto Others brengt de hoogtijdagen van de Britse breakbeat- en triphoplabels in herinnering. De plaat roept herinneringen op aan de vele (Britse) leftfield clubtracks van de latere jaren negentig – vaak van groepen die inmiddels uit het zicht zijn verdwenen – maar ook aan bekendere acts, zoals Primal Scream, Death In Vegas, DJ Shadow, Two Lone Swordsmen, Avalanches en Massive Attack. Maar dat is maar een deel van dit caleidoscopische verhaal. I Believe In My Mess laat zich net zo hard door New York en Londen inspireren als door de West-Indies.

In de titeltrack komt vanzelfsprekend het idee achter dit album voorbij; we horen een YouTube webinar voorbijtrekken over een funky onderstroom. ‘What does it mean to be a good person?’. Als de spreker bij ‘morality’ belandt, krijgt het nummer nog even een heerlijke stuwende injectie. It’s Amazing trekt als een vrolijke parade, als het carnaval van Notting Hill voorbij. De lekkere dikke baslijn is hier de drijvende kracht. Killing Time was eerder dit jaar een vroege voorbode van dit album: een lekker staand ritme, dub-effecten, saxofoon en een vleug Alan Vega/Suicide. Het is een van de sterkste tracks op dit toch al niet misselijke album dat halverwege, met Won’t Be Long, een prachtig rustpunt kent. Ook hier weer indringende, eerlijke vocalen uit het heerlijke sample-archief van de band, dat bestaat uit onder meer: Mortimo Planno, Charles Bradley, Alan Vega, Kenny, Kelly, Michael James Williams, Omowale Luthuli, Neneh en Kurt Vonnegut.

Op Oh Boy! en Slapped By Poetry gaat het gas er weer vol op. Met de industriële punk van eerstgenoemde gaat alle bescheidenheid het raam uit en bij de andere verweeft I Believe In My Mess protopunkgitaren verrassend goed met ijle vocalen. Inventiviteit is dan ook een van de sleutelwoorden bij de songcollages van de band; op het veelkleurige It Makes You Mad grijpen wederom veel elementen in elkaar: een Cockney stem, dromerige sferen, ijle zang en vinnige gitaarnoise. Het is een waar luisteravontuur, iets wat geldt voor het hele album. Do Unto Others is een kleurrijke mix van hard, zacht, harmonie en chaos, vrolijkheid en crisis. Zwaar op de hand wordt het echter nergens, de band klinkt altijd vermakelijk op zijn eigen dwarse manier.